Tussen Pasen en Pinksteren, met uitzicht op Kerst

12 en 13 April was het Pasen... Elk jaar weer een bijzonder feest. Dit jaar was het voor ons echter vooral ook bijzonder dat onze neefjes bij ons logeerden vanaf goede vrijdag tot 1e Paasdag en hun vader en mijn moeder hen op kwamen halen, maar eerst ook met ons naar de kerk gingen.

Wat verder voor ons dit jaar rond die tijd heel bijzonder was, is dat ik op 27 maart weer begonnen ben met hormonen spuiten als start voor een IVF poging.
Op donderdag 9 april, net voor Pasen waren we toe aan een eerste echo om te kijken of de eitjes al genoeg gerijpt waren. Omdat dit toen nog niet helemaal het geval was, moesten we 14 april weer terug komen. Toen wees de echo uit dat het okee was. Niet veel eitjes, maar wel klaar voor het 'oogsten'. Voor het eerst werd me ook vrij direct verteld dat het wat kleine aantal gezien mijn leeftijd toch zeker wel te maken zou kunnen hebben met de chemokuren die ik in het verleden heb gehad. Dat was wel even heftig... vooral ook omdat daar juist een gebedspunt lag. zo van... HEER, als het dan die chemokuren zijn die in de weg zitten, kom dan met herstellende kracht.

Donderdag 16 april om 7.15u moesten we ons melden op de dagverpleging. Na eerst al wat verdovende middelen werd ik opgehaald en hebben ze de eitjes eruit gehaald. Manlief moest toen met die eitjes, goed verpakt, naar het laboratorium, terwijl ik bij mocht komen van de ingreep.
Eind van de morgen was GK terug met het goede nieuws dat de 'oogst' boven onze verwachting was, dus dat was een meevaller.
En soms gaan dan ineens je dagteksten LEVEN... ik probeer dagelijk even te kijken op Manna-vandaag, waar je dan een dagtekst op kunt halen...
Voor 16 april was dat;
"Met Mij kun je vandaag over muren springen" 2 Sam 22:30

Twee dagen later, 18 april, mochten we naar het laboratorium komen voor de terugplaatsing...
en vandaag was de dagtekst;
"Ik vergeef jou fouten (ongerechtigheden) en genees jouw kwalen" Ps 103:3
Een borrel van HOOP kwam in mij op toen ik dit las. Is dit een belofte Heer? Een antwoord op mijn gebed rondom die chemokuren en onze kinderwens? Veilig in mijn hart borg ik dit op en maakte er een notitie van in mijn dagboek. Oh zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn? Maar er was en is al zoveel gebeurt waardoor we de gebrokenheid van de wereld hebben ervaren, dat het toch moeilijk blijft om ten volle te vertrouwen. Maar een halm om om je aan vast te klampen was het zeker.
Na deze dag begon een lange tijd van afwachten, hopen, vrezen, bidden, vertrouwen, overgave, toch weer vrezen... en ondertussen moest ik ondersteunende hormonen blijven gebruiken wat wel wat vroeg van ons dagritme. Een voordeel, de meesterKOK in huis kreeg de ruimte in de keuken, zonder een kritisch meekijkende vrouw :-).
Toen werd het Koninginnedag... we hebben heerlijk gewandeld van Haastrecht naar Groot-Ammers...een traject van het Pelgrimspad, de Lange Afstands Wandeling die we aan het lopen zijn... voor ons een heerlijke dag, maar een tragedie in Apeldoorn zet de geschiedenis van de Nederlandse Koninginnedag op zijn kop.
Na een nachtje in mijn ouderlijk huis, lopen we op 1 mei nog een stuk tot aan Bleskensgraaf... en we zien uit naar de volgende dag.
2 Mei mogen we een zwangerschapstest gaan doen. Hoop en vrees laaien weer op. Zijn die kleine klachten goede tekenen of is het allemaal spanning?

Gk heeft vandaag zijn klusdag, maar komt wat eerder thuis omdat ik eind van de middag richting Alblasserwaard vertrek om een al lang afgesproken gezellige avond met mijn twee vriendinnen te hebben. Een avondje lachen en ontspannen met Tim Zingt...
Erg leuk, maar ergens speel ik ook steeds met de gedachte aan die test... Vanavond als ik thuis ben, hebben we afgesproken...
Net na 23.00u ben ik thuis... we kletsen wat, we danken God voor de dag en gaan dan naar boven om de test te doen...
De uitslag? POSITIEF...Ja het is echt waar ik ben weer zwnager, we zijn in verwachting.
Maar wat een hilariteit als je in alle zenuwen 's nachts gaat testen met een gekregen test die iemand over had van een dubbelverpakking en de gebruiksaanwijzing blijkt er dan niet bij te zitten. Dan zie je wel twee streepjes en je vermoed wel het mooiste, maar je wilt het wel ZEKER weten...Gelukkig leven we in de tijd van internet, dus na nog enkele spannende momenten wisten we het dan ook echt zeker.
Wat HEERlijk, maar oh wat ONWERKELIJK ook en nog errug spannend...want wat er ook gebeurt...het is niet wat ik wil, maar wat God wil... DAT zal gebeuren...
En ik Weet dat Hij het beste voor mij, voor ons, voor ons allemaal wil... maar Hij kan ook zoveel groter en ruimer kijken dan wij.
Ik mag op Hem vertrouwen of zoals de dagtekst van 30 april zei...
"Ik wijs jou vandaag de weg. Ik leg jou uit hoe je moet gaan." Psalm 25:4

En dan is het vandaag al weer 26 mei... we zijn 3,5 weken verder. Bijzondere weken... we kunnen het nog niet echt geloven en durven er moeilijk aan toe te geven. Op 5 mei hebben we dan ook gewoon nog een keer getest, maar ook dat was positief.
Aan de familie en vrienden die enigszins op de hoogte waren van deze stap of zij die er rechtstreeks in belangstelling naar vroegen hebben we het al wel verteld, maar verder proberen we het toch nog maar even wat stil te houden. Ondertussen heb ik van het ziekenhuis de opdracht gekregen om de ondersteunende hormonen in elk geval te blijven gebruiken tot 26 mei... de dag van de eerste echo... Ach het maakt niet uit als het maar goed blijft gaan en het geeft me meteen de kans om even uit te rusten na een lange werkdag. Wat ik ben me toch moe steeds... Zou dat een goed teken zijn of bijwerking van die hormonen? Ik blijf proberen me te laten bemoedigen door de dagteksten...maar iets in me maakt me ook zo onrustig dat ik het moeilijk vindt om rustig met onze Vader te praten. Ten diepste vertrouw ik wel op Hem...maar dat zou ook zo zijn als het mis zou gaan...dan is Hij er ook...maar ik wil niet dat het mis gaat...ik wil niet weer moeten ervaren dat Hij me ZAL troosten...
ik stop het hele diepe nadenken hierover maar even weg. Ik kan het niet overzien en wacht maar gewoon af...

Maar het is nu 26 mei... om 16.20u waren we aan de beurt... Oh wat een spannend moment... de herinennering van de vreselijke laatste keer ligt vers in het geheugen...
Maar het is GOED. Het hartje klopt, het is 1,27 cm lang al, het vruchtje is 5 weken en 5 dagen oud en ik ben dus nu 7 weken en 5 dagen zwanger.
Volgens GK zijn niet te evenaren berekening, zelfs niet door de ervaren gynaecoloog, uitgerekend op 7 Januari 2010 om 15.00u :-).

Ik sluit af met de geweldige dagtekst van vandaag...
"Ik ben vandaag jouw hoop, Ik stel jou niet teleur" Psalm 119:116b
Amazing Grace!!!