Mooie kiekjes

Mooie kiekjes
Het geboortekaartje van Jinke

maandag 21 april 2008

Hoge wegen...

Dat God Grootse plannen heeft, blijf ik geloven...dat wil ik, daar kies ik voor omdat ik WEET dat HIJ altijd dezelfde blijft...
Hij is echter ook God en Hij overziet het geheel, Zijn wegen zijn soms, of misschien wel vaak, hoger (grootser) dan ik bevatten of begrijpen kan...
Op ons verlovingskaartje stond:
'Want mijn gedachten zijn niet u gedachten en uw wegen niet mijn wegen, luidt het woord des Heren.
Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten.' - Jesaja 55:8-9


Terwijl ik deze tekst zo opschrijf, raakt het me en dank ik God voor deze tekst...
Het geeft mijn verdrietige hart weer wat vernieuwde moed.
Het troost me te weten dat God groter is dan alles en ook mij, ons draagt en onze wegen kent.

Jullie begrijpen het waarschijnlijk al, maar wij zijn op vakantie naar Rhodos gegaan, met de sterke hoop en verwachting dat we met zijn drieën zouden zijn, maar helaas zijn we toch weer met zijn tweeën teruggekomen. Dat doet pijn...dromen die we even de vrije loop durfden te laten gaan, zijn voor nu even ingestort...
Maar wat geweldig dat we elkaars maatjes mogen zijn...dat we door onze vakantie op Rhodos ook samen de mogelijkheid hadden om het samen te beleven en gewoon ook te ontspannen (want we hebben wel onwijs lekker zomer gehad en veel gefietst en gewandeld door en over de bergen van Rhodos...dat waren trouwens ook hoge wegen zeg :-)).
Maar goed... zoals het vaak gaat in het leven...vreugde en verdriet gaan samen...

Het is nu gewoon even heel verdrietig en ook confronterend nu we weer in Nederland zijn. We zijn zo blij met jullie allemaal. Zoveel medeleven en zoveel gebed. Dat helpt ons echt en hebben we eigenlijk ook gewoon nodig. Dat we nu moeten komen met verdrietig nieuws is echter ook confronterend...nou ja jullie snappen het wel...
We hopen velen van jullie snel ook weer persoonlijk te spreken. Misschien hierover, maar misschien ook juist wel even niet...wat fijn dat we weten dat dat ook allemaal kan...

Vanuit de wetenschap dat we worden gedragen in Gods handen en ons leven elke dag in Zijn handen mogen leggen (zie ook Opwekkinglied 598), groet ik jullie...

donderdag 10 april 2008

Grootse plannen...

Dat God grootse plannen met de wereld en ieder mens individueel heeft heb ik altijd al geloofd, maar wat geweldig als je het ook weer mag voelen...er iets van mag proeven...

Ik geloof...
...wat in Jeremia staat...hoofdstuk 29, vers 11...

Mijn plan met jullie staat vast - spreekt de Heer.
Ik heb jullie GELUK voor ogen, niet jullie ongeluk:
Ik ZAL je een HOOPVOLLE toekomst geven.


Dat beloofd Hij jou, dat beloofd Hij mij en ons, maar zeker ook het door Hem geschapen, nog vormeloos nieuwe leven...

En dan is er HOOP voor ons, maar denk ik zeker ook aan de blijde berichten dat er op het moment weer 3 neefjes of nichtjes door ons worden verwacht. Wat een getuigenis van Gods Grootheid.
En dan nog die bijna 10 vrienden stellen om ons heen die het verwachten van dit nieuwe leven ook mogen kennen...

Te geloven en te weten dat HIJ ook voor al die nieuwe levens al een PLAN heeft...
...dat is LOUTER VREUGDE...

dinsdag 8 april 2008

Just wait and Go on...

We vinden gelukkig lekker wat afleiding in ons werk. Ondertussen houden we ons hart vast en praten we er regelmatig met elkaar over, maar brengen we het vooral ook steeds weer bij onze Vader.
We wachten af...en gaan verder gelukkig met plezier onze gang...

Op het werk zijn we ook een beetje aan het afronden, want zondag vertrekken we heerlijk voor 8 dagen naar Rodos. De verwachtingen voor het komend weekend zijn 20 graden...zou dat niet geweldig lekker zijn?
We gaan het beleven.

Groetjes Coortje

Nummertje 8

Het is nu alweer dinsdag 8 april en plaats het onderstaande bericht van afgelopen vrijdag 4 april weer terug. Door wat technische problemen hier, doordat ik nog wat wilde bewerken, was hij er even af...

Hallo allemaal,

Vandaag, vrijdag 4 april, was het ineens zover...we gingen op weg naar Voorburg. Misselijk en ietwat uit mijn doen (spanning???) zat ik naast GK, die er ook niet het meest relaxed uit zag. Onderweg heb ik nog even een fles van 3 kwart liter water leeg gedronken, want ik moest met een volle blaas komen. Lekker is dat als je ook al gespannen bent. Na even wat file op de A4 reden we dit keer gelukkig in een keer goed en kwamen we bij het Diaconnessenhuis in Voorburg aan. Parkeerplekken genoeg, en zo waren we mooi op tijd. GK ging nog even naar het toilet...Ik hoopte maar hard dat ik straks nadien ook meteen zou mogen.
Toen op naar de afdeling voor IVF...zouden de bevruchte cellen er nog zijn? Of zouden ze misschien zo minimaal van kwaliteit zijn dat er verder niets meer gebeurd is...
We bellen aan bij het lab en worden vriendelijk begroet door een rustige jonge vrouw. We mogen nog even in de wachtkamer gaan zitten, waar nog een stel op hun beurt zit te wachten. Allemaal bladen... ik blader even door een blad van Pink Ribbon...goeie zaak, maar het boeit allemaal even helemaal niet... Dan mogen we naar binnen.
Weer die vriendelijke jonge vrouw...we kijken met haar in een notitie boekje...daarin staan alle gegevens van onze 12 eitjes en...wat een verrassing...8...ja...8 bevruchte eitjes. Verbaasd vragen we hoe dat kan. Ze verteld dat die ene wat later startte maar toch nog mee is gaan doen. Wouw.
Dan kijken we hoe de stand nu is. Hun laatste metingen staan genoteerd en vertellen ons dat er zo'n 4 eitjes 4-cellig zijn, een 5-cellige, een 6-cellige en nog twee van 2- of 3-cellig. Ook de afmetingen staan erbij en of er een mooie kern aanwezig is. Mijn eerste gedachte is, nu zullen ze die 6-cellige wel nemen. Maar de mevrouw stelt nummertje 8 voor...een prachtige 4-cellige met mooie kernen. Omdat ik nog onder de 35 ben is ook het protocol dat ze er 1 terugplaatsen, dus haar voorstel is om die te nemen en dus nummertje 8 samen eens te gaan bekijken.
Een gezellige laborante met een amerikaans accent komt assisteren en sluit een camera aan op de microscoop en die wordt weer met een usb kabel aangesloten op de laptop die er naast staat. De eerste dame pakt het desbetreffende schaaltje waar onder andere nummertje 8 in ligt en legt die onder de microscoop. En dan is hij daar, nummertje 8...de amerikaanse laat zich een verheugde kreet ontglippen en er wordt ons dan ook verteld dat het een prachtige viercellige is...een embryo noemen ze het, volgens mij heet het formeel nog een zygote, 'but what's in a name?'.
Hij is prachtig. Ze proberen ons nog de mooie kern van een cel te laten zien, maar dat valt ons niet mee. Er komen wel weer allerlei practicum lessen van biologie bij mij voor de geest, maar nou ja het is gewoon PRACHTIG.
Vervolgens wordt het petri schaaltje weer onder een soort stolp geplaatst waar het warm blijft en mogen wij nog even naar de hal om te wachten tot de dokter zover is om de terugplaatsing te doen.

Eenmaal weer in het wacht kamertje krijg ik ineens een korte maar hevige ontlading van alle spanning en geluk en lopen de tranen over mijn wangen. We zijn opgelucht...het gaat echt gebeuren...we zijn blij en onwijs dankbaar. Zo bijzonder dat dit allemaal kan en als je al die apparatuur ziet en als je beseft hoeveel mensen er wel niet voor je bezig zijn, dan wordt je stil en kan ik God alleen maar danken...want boven alles is er wel het besef dat wat al die mensen en apparaten ook doen...er is er 1 die ECHT leven geeft. Alleen God is de schepper van nieuw leven. Hij heeft de natuur zo wonderlijk gemaakt...en Hij gaf de mens de kennis om dit allemaal te kunnen.

Maar goed, ik was nog aan het bijkomen van mijn emotionele ontlading, toen we alweer binnen mochten komen. Ik zal je de details van de terugplaatsing besparen, maar wat ik wel kan zeggen is dat het pijnloos en eigenlijk heel mooi was. We mochten ook op het scherm via een echo mee kijken, we zagen ook echt het moment van inspuiten. Het verloopt allemaal heel secuur en ook hier weer twee geweldig aardige dames.
De arts vertelde ons nog dat we het ons nu zo moeten voorstellen dat de celletjes zo tussen twee laagjes vast geklemd zitten in de baarmoeder als een hagelslag korrel tussen twee boterhammen met boter. Op mijn vraag waarom ze nu niet voor die 6-cellige hadden gekozen, vertelde ze ons dat dat wsl een hardloper is. Na twee dagen is het het normaalst om een viercellige te hebben. Hardlopers zijn doodlopers was hun motto, ze kiezen liever degelijk voor één die rustig optrekt maar dan gestaag voort gaat...
Nou en dat is precies wat we nu hopen en waar we voor bidden...

Wat betreft de andere bevruchte cellen, die gaan ze nog even tot ongeveer 8 cellig opkweken in de warme 'broedkast' en die cellen die dat goed doen, zullen ze dan in gaan proberen in te vriezen, voor een evt. volgende poging.

Tsja en dan ga je naar huis. Gelukkig mocht ik meteen naar het toilet. Een volle blaas was er alleen voor om alles op de echo beter te kunnen zien. Onderweg naar huis was het allemaal heel onwezenlijk en de spanning kwam ook wel weer wat terug, want ja nu moet je gewoon twee weken wachten... Van te voren leek me dat niet zo'n probleem, maar ik kan me nu al voorstellen dat dit het pittigste deel kan worden als je niet oppast.
We nemen ons dan ook voor om te proberen zoveel mogelijk het dagelijkse ritme op te pakken. Maandag maar weer gewoon aan het werk...Benieuwd hoe dat gaat. Ik wil nog wel veel doen voor mijn cursus, maar ja het speelt nu toch steeds door je gedachten natuurlijk...
We gaan het beleven en stellen ons vertrouwen op God die ons ook in dit alles nabij zal zijn.

In elk geval zijn we al heel blij en dankbaar dat we nu verder zijn dan ooit...

vrijdag 4 april 2008

De dag van Terugplaatsing

Goedemorgen,

Vandaag is de grote dag van de terugplaatsing...ik ben echter zo duf en loom dat ik me er amper druk over kan maken. Tsjonge jonge zeg...ik denk dat het een bijwerking is van de utrogestan kapsules. Daar in zit het hormoon progesteron wat er voor zorgt dat mijn baarmoederslijmvlies zich goed opbouwt. Door al die andere hormonen heeft zich dat niet helemaal goed ontwikkeld en dat is natuurlijk wel nodig voor een goede innesteling. Dus 3x daags 2 kapsules...maar poeh he...volgens mij zijn de bijwerkingen vermoeidheid en misselijkheid wel op mij van toepassing. Ach misschien heb ik vanmorgen ook gewoon wel te lang op bed gelegen. Maar ja net toen ik er uit wilde gaan tegen negen uur, bedacht ik dat ik de utrogestan nog niet ingebracht had en als je dat doet moet je daarna een kwartier blijven liggen...dat deed ik, maar ja ik viel er ook gewoon weer bij in slaap.
Ik weet niet of het nog goed komt met mij vandaag, kwa duffigheid, maar ik zal mezelf nu eerst maar eens proberen onder handen te nemen en even wat huishoudelijke klusjes gaan doen.
Tot later maar weer.
Coortje

donderdag 3 april 2008

12 eitjes, 7 bevrucht... hoe zal het verder gaan?

Hallo allemaal...

Verheugend nieuws...ik ga straks nog wel weer verder met de dagen die nog niet beschreven staan, maar ik moet eerst even kwijt dat het nu heel GOED gaat... Gisteren hebben we de punctie gehad waarbij we maar liefst een oogst van 12 eitjes hadden en het kwa pijn ook allemaal erg mee viel.
GK is met de eitjes, veilig opgeborgen in een warm houd koffertje, naar Voorburg, waar het IVF laboratorium is, gegaan. Daar heeft hij nog eens een zaad productie van 40 miljoen geleverd en hoorde hij dus dat er 12 eitjes gevonden waren.
Dat was allemaal al boven verwachting, want tijdens de laatste echo heeft de arts 7 of 8 follikels getraceerd. Helemaal top dus. Natuurlijk moesten we nog wel afwachten wat er van die 12 rijp zou zijn en wat zich zou laten bevruchten...nou daar mochten we net over bellen...HET ZIJN ER 7.
Zeven bevruchte eitjes, echt geweldig, maar tegelijk ook heel spannend. Voor mijn gevoel wordt het nu pas echt spannend. Die punctie...ach ja dat doet even pijn, maar dat gaat ook weer over. Maar hier en nu moet je gewoon afwachten. Afwachten hoe het zich verder gaat ontwikkelen, of ze goed gaan groeien...
Morgen worden we om 14.30u verwacht in Voorburg en dan gaan we met hen kijken hoe het er voor staat en welke er het beste teruggeplaatst kunnen worden. Dan wordt ook besloten of dat er 1 of 2 zullen zijn.
Echt Spannend man...maar ik voel me wel onwijs dankbaar. Zo ver als dit zijn we nog nooit gekomen. Ik ervaar ook echt Gods zegen over een aantal dingen die de laatste tijd gebeuren en natuurlijk over deze uitslagen. Geweldig mooi gestuurd vind ik het bijvoorbeeld dat GK nu sinds ongeveer 3 weken aan een project in Nieuwegein werkt en van de zaak een huurauto heeft gekregen om daar te komen. Hij is daardoor elke dag veel eerder thuis en is zo'n beetje mijn prive kok. Ik heb het heel druk gehad en heb me ook niet altijd geweldig gevoeld door de hormonen, dus ik geniet er erg van dat hij dit doet en hij heeft er nog plezier in ook. Wat ik ook een bijzonder wonder van boven vind is dat GK juist vandaag geacht werd om thuis te werken. Hij moet een klus doen via het internet en op zijn werk is dat systeem eigenlijk te traag en dus wilden ze dat hij thuis zou werken omdat het daar sneller gaat. Nou ja dat is dus ideaal, want nu waren we samen toen we naar Voorburg moesten bellen...God is goed en zorgt veel meer voor ons dan we soms zelf doorhebben.
Wouw.