Mooie kiekjes

Mooie kiekjes
Het geboortekaartje van Jinke

donderdag 24 juli 2008

Het is ECHT waar...

lief kleintje... je bent aan het groeien in mijn buik.

Ja, de meeste van jullie weten het al, maar het is nu toch echt waar. Ik ben zwanger! Wij zijn in verwachting.
Het is nog super pril, maar het super lichte streepje dat te zien was op het test staafje werd afgelopen vrijdag, 19 juli, bevestigd door de uitslag van het bloedonderzoek. Wat was ik zenuwachtig toen ik om ongeveer half drie vanuit mijn werk naar huis reed. Gk moest maar bellen, want daar voelde ik me echt niet to in staat. Maar toen kwam het verlossende woord eruit... ik ben zwanger, wij zijn in verwachting...
Het was (en is nog) nauwelijks te bevatten, maar we zijn BLIJ, heel blij...We danken God en we gaan bellen... We zijn het gewoon meteen aan iedereen gaan vertellen. Er zijn zoveel mensen die hebben meegeleefd, zoveel mensen die voor ons bidden en die weten dat we precies deze dagen in spanning zaten. 's Maandags op mijn werk zou ik het ook niet kunnen verbergen, dus dan moet ieder ander die ons toch nog net wat meer na staan het ook maar weten. Het vertellen van het nieuws is, gewoon ook HEEL LEUK om te doen. Geweldig om mensen zo te verrassen en bij hen ook de blijdschap te zien. Daarnaast was het voor ons echter ook een grote drijfveer om het iedereen te vertellen, zodat al die mensen die voor ons hebben gebeden en zouden weten dat GOD GROOT is en dat Hij echt gebeden verhoort. Het is mijn verlangen dat al die mensen God ook danken voor dit wonder... We zullen Hem nooit genoeg kunnen danken voor alles wat Hij doet, maar wat we kunnen mogen we doen.

We bellen onze ouders, broers, zussen, vrienden... we hebben wat afgebeld. De ontroering, opwinding en daarmee de adrenaline vliegt door ons heen.
Ik was helemaal hieperdepieper... Sommige mensen spreken we ook al persoonlijk en de eerste kleine kadootjes nemen we in ontvangst... een rompertje, een knuffel, maar wat ook heel mooi was, was het lijstje met de volgende bijbeltekst...

Het gebed van Jabes;
'Wil mij toch overvloedig zegenen en mijn gebeid vergroten; laat Uw Hand met mij zijn; weer van mij het kwade, zodat mij geen smart treft!' En God schonk wat hij had gevraagd.

1 Kronieken 4:10 (NBG)

Als we al even het idee hadden dat we nu wel weer gewoon lekker door zouden slapen 's nachts, dan was al snel duidelijk dat dat niet zo was. Alle verhalen, alle gesprekken en het gevoel en weten dat het echt waar is, zorgde nog regelmatig voor onderbroken nachten. Af en toe lijken er ook al wel wat zwangerschaps perikelen bij te zitten...borrellende buik, last van mijn maag, het zuur... het zal een combi zijn geweest van de opwinding en de hormonen...
Maar het maakt allemaal niet uit. Laat maar komen die eventuele zwnagerschapskwalen...het maakt niet uit...

Ik ben Zwanger...we verwachten een kindje...

zaterdag 12 juli 2008

Tussen hoop en vrees...

...daar zitten we nu al weer dan een week tussen en hoe verder we in de tijd komen, hoe sterker de vrees weer wordt. Af en toe schreeuwt mijn hart het uit naar God...Oh Heer, geef ons hoop, geef ons moed en geduld...
Ik voel de pijn al van de confrontatie...
Maar ik wil het niet voelen, niet toelaten zolang ik niet zeker weet.
Ik wil hopen, geloven, vertrouwen...ook als de weg anders zal gaan dan wij graag willen, maar nu in elk geval nog...
Maar alles wat ik voel lijkt mijn wereld op zijn kop te zetten. Wat ik voel herken ik als voorboden van het ongesteld worden...maar ik weet niet hoe het is als dat niet zou gebeuren...ik weet niet hoe het voelt...
Hoop en vrees...het slingert me heen en weer.
Ik ga afleiding zoeken en ondertussen bid ik...
...Heer, ik heb u zo nodig... mijn hart gaat naar u uit... Heer blijf bij ons, maak ons sterk en geef ons moed, hoop en vertrouwen om door te gaan...
Wat is het goed te weten, Heer, dat u voor ons kleintje zorgt, hoe of waar dan ook. Dat geloof ik, dat voel ik, dat weet ik en dat is een geweldig goed om te weten...

U bent mijn Rots, U bent mijn Anker, mijn Burcht en mijn Bevrijder...
Wat is het HEERlijk om bij U te Schuilen...
Vader ik hou van U.
Kom ons tegemoet, houd ons vast, troost ons...U weet wat goed voor ons is.
Mijn vertrouwen is op U.

zondag 6 juli 2008

Lief kleintje...

Vanmorgen in de dienst in de Meerkerk, mochten we weer erg mooie liederen zingen. Liederen die een gebed op zich zijn. In het zingen kan ik vaak mijn gevoel de vrije ruimte geven en dikwijls mag ik ervaren dan heel dicht bij God te zijn. Tranen van emotie, zowel van vreugde als van verdriet of pijn, maar ook van dankbaarheid, zijn me dan vaak niet vreemd. Meestal loopt het allemaal door elkaar. Vanmorgen sprak Andries over 'Vrij om gelukkig te zijn'...
Toen ik mezelf afvroeg of ik gelukkig was, kon ik daar volmondig JA op zeggen. Soms voel ik het niet, maar ik weet dat het er altijd is. Het kennen van de Heer, als mijn verlosser en zaligmaker... dat is ZIELSGELUK... en dat gaat boven alles uit. Verdriet, pijn, vreugde...wat het ook is... het gaat er bovenuit.
Vanmorgen werd ik dus ook weer geraakt door de liederen. De woorden brachten me heel dicht bij het kleine embryo dat is teruggeplaatst... Het bracht me dichtbij ons verlangen, maar het bracht me vooral ook heel dichtbij God zelf. Hoe het ook zal gaan met deze vrucht...het is veilig in Zijn handen...Het is GOED. It is well with my soul...

De volgende liederen zongen we en waren voor mij een gebed. Ik wil ze hier graag opnemen in de hoop en het verlangen dat op een dat ons kind mag lezen wat vandaag al mijn gebed voor hem was... Lief kleintje...

Opwekking 518

Heer, U doorgrondt en kent mij;
mijn zitten en mijn staan
en U kent mijn gedachten,
mijn liggen en mijn gaan.
De woorden van mijn mond, o Heer,
die zijn voor U bekend
en waar ik ook naar toe zou gaan,
ik weet dat U daar bent.

Refrein:
Heer, U bent altijd bij mij,
U legt uw handen op mij
en U bent voor mij
en naast mij
en om mij heen.

Heer, U bent altijd bij mij,
U legt uw handen op mij
en U bent voor mij
en naast mij
en om mij heen,
elke dag.

Heer, U doorgrondt en kent mij,
want in de MOEDERSCHOOT
ben ik door U geweven;
U bent oneindig groot.
Ik dank U voor dit wonder, Heer,
dat U mijn leven kent
en wat er ook gebeuren zal,
dat U steeds bij mij bent.

(Refrein)



Opwekking 429

Refrein:
God wijst mij een weg
(ook) als ik zelf geen uitkomst zie.
Langs wegen die geen mens bedenkt,
maakt Hij mij zijn wil bekend.

Hij geeft elke dag
nieuwe liefde, nieuwe kracht.
Als ik mijn hand in Zijn hand leg,
Wijst Hij mij de weg, wijst Hij mij de weg.


Al moet ik door de wildernis - Hij leidt mij.
Hij toont mij een rivier in de woestijn.

Alles zal ooit vergaan
maar zijn liefde blijft bestaan
en Hij maakt iets heel nieuws vandaag.
(Refrein)


Laat de woorden verder maar voor zich spreken...dat deden en doen ze bij mij ook...
Groet Coortje

vrijdag 4 juli 2008

We zijn er stil van...

Tsja... We zijn er stil van... wat zal ik eens schrijven?
Graag wil ik vertellen hoe het gaat, wat we allemaal weer meegemaakt hebben, maar ja ik heb even niet duidelijk hoe ik dat zal doen... Het beste is denk ik om gewoon maar te beginnen.

Afgelopen zondag heb ik voor het laatst geschreven. Dat was best een emotionele dag, veel spanning en onrust... Achteraf zie ik echter HEEL duidelijk dat God erbij was. Hij wist dat we het nodig hadden heel dicht bij Hem te zijn en met Hem te praten, Hij wist ook dat we dat zelf heel moeilijk vonden... Wat is het dan geweldig als mensen voor je bidden. Daar gaat zoveel kracht van uit.
En wat een lieve schoon'heit' heb ik toch...
Al met al mocht ik maandag een stuk fitter en zeker bemoedigd opstaan. God is zo dichtbij, zelfs in die,naar het lijkt, kleine dingen.
Toch bleef het deze week wel spannend...... In gedachten en in gesprekken ben je er steeds mee bezig.
Vanaf zaterdag 28 juni waren we bezig met het doen van ovulatie testen...we hebben er drie nodig gehad, want maandag morgen konden we de LH piek vastleggen. Twee fel roze streepjes op de tester. Dus heb ik maandag morgen naar het Rijnland ziekenhuis in Alphen gebeld. Daar kreeg ik te horen dat zij contact op gingen nemen met het IVF laboratorium in Voorburg en dat ze me terug zouden bellen als ze meer wisten. Toen ze een uurtje later belden kreeg ik te horen dat ze donderdag 3 juli een cryo zouden gaan ontdooien en dat we dan vrijdag 4 juli om 10.00u konden bellen met het IVF lab. Als alles dan goed zou zijn, zouden we 's middags mogen komen voor de terugplaatsing.
Dit was voor ons gevoel wel wat laat, maar hoe meer we er over na dachten, was het ook wel logisch, want dit embryo was al groter bij invriezen en zouden ze ook nog proberen het op te kweken.
Afwachten dus maar weer. Ondertussen op het werk het een en ander geregeld om vrijdag vrij te kunnen zijn en verder maar zoveel mogelijk ons ding gedaan. Woensdag heb ik nog even met het lab gebeld, omdat ik me afvroeg of nu duidelijk overgekomen was dat we graag twee cryo's wilden laten terugplaatsen. Onze gynaecoloog had ons dat aangeraden omdat je dan meer kans hebt. Dit was echter niet goed overgekomen, dus het was goed dat ik belde.

Donderdag was ik vrij en ben ik nog even bij de huisarts geweest. Ik had de afspraak gemaakt ivm de bloedarmoede. Dat was echter inmiddels al duidelijk. Toch ben ik maar gegaan. Ik bleef maar verkouden en had nog wat vage klachten. Ik dacht het kan geen kwaad om mijn verhaal even te gaan doen. Het is gewoon ook een heel erg belangstellende man. Dat op zich is al prettig. Naar aanleiding van mijn verhaal leek het hem echter nog goed om even te testen of ik niet evt. ook te kampen had met een blaasontsteking (soms wordt het niet opgemerkt en het zou ook nadelig zijn voor als je zwanger wilt worden). Na meteen een snelle test bleek dit echter mee te vallen. Ach die test had ik nog nooit gehad, dus die kon er nog wel bij en dan weten we dat ook maar weer.
Heel deze donderdag waren we in gedachten bij onze 'kindertjes'. Ja, zo zien we het. Het is iets van ons samen. Het is samengesmolten en dus nieuw leven... Als het mis gaat, als we ze verliezen... dan voelt het toch als een verlies. Een mini-miskraam noemde de IVF verpleegkundige het de vorige keer toen duidelijk was dat het niet gelukt was.
Het troost me te weten dat God ook dit leven in Zijn handen draagt. Hij is erbij...

Hopend en biddend (wat geweldig dat God ons ook Zijn Geest geeft om voor ons te bidden en dat Hij ook vele vormen van gebed geeft, wat een geestelijk geboorte...De Geest weet precies wat we nodig hebben) doen we ons ding en wordt het vrijdag.

Vandaag 4 juli...
Goed geslapen. Gerco-Kees werkt thuis en ik doe de boekhouding. Zo zitten we samen op de studeerkamer en wordt het 10.00u. Gerco-Kees belt. Even is er een teleurstelling, want het is toch niet goed doorgekomen dat we twee cryo's ontdooid wilden hebben. Evt. kunnen ze nu nog een tweede ontdooien, want ze zitten stuk voor stuk ingevroren, maar dit wordt eigenlijk afgeraden.
Het goede nieuws is namelijk dat het ontdooien heel goed is gegaan en dat het embryo er heel goed uitziet en zich ook al gedeeld heeft sinds gisteren.
Dat zou een evt. tweede niet meer kunnen doen in zo'n korte tijd. Ik ben even teleurgesteld, vooral omdat je denkt dat je het goed geregeld hebt, maar blijkbaar was het toch zo de bedoeling. Ik geloof dat God het in de hand heeft. Het feit dat het ontdooien verder zo goed is gegaan, is trouwens voor mij ook een teken dat God het goed vindt zo. Het gaat volgens Zijn plan. Het is GOED. Hoe het nu ook verder zal gaan. Dit jonge tere leven ligt in Zijn handen. Hij waakt er over en Hij weet wat het beste is.
We zijn opgelucht...om vier uur mogen we komen voor de terugplaatsing...

De rest van de dag zijn we lekker bezig met ons ding. Het is spannend, maar we zijn ook kalm en rustig en vol vertrouwen. Het is wel nog steeds, zoals de hele week al, heel onwezenlijk. Stel je voor dat we nu straks toch echt in verwachting zijn??? Het is vooral ook onwezenlijk omdat we al zo gewend zijn om met hormonen in de weer te zijn, dat het vreemd is dat dat nu helemaal niet hoeft. Het wordt helemaal ingepast in mijn eigen cyclus...wat eigenlijk toch ook weer heel goed zou zijn, lijkt mij...

Na een beetje file, komen we keurig op tijd bij het Diaconessen ziekenhuis in Voorburg aan. Net voordat we naar binnen gaan, nemen we buiten nog even de tijd om samen te bidden en alles op te dragen aan God. Ik moet met een volle blaas komen en merk dat dat wel gelukt is. Ik ben dan ook wel jaloers op GK die gewoon nog even kan gaan plassen. Dan staan we voor de deur van het lab en bellen we aan. Wat een lief mens is die laborante toch. Je voelt je helemaal op je gemak door haar. Als ik vertel dat ik erg nodig moet, zegt ze dat ik best nog even wat mag lozen... Dat lucht wel op. Dan gaan we met haar het laboratorium binnen. Ze verteld eerst al dat het toch echt wel goed is dat het er maar 1 is, want hij doet het 100% goed... helemaal volgens het boekje. Er is geen 1 cel verloren gegaan bij het ontdooien. Wat een geweldig moment... We krijgen hem te zien op de laptop. In vergelijking met die viercellige van de vorige keer is hij echt al groot (zo'n 16 cellen...je kunt de cellen niet eens meer stuk voor stuk zien. We mogen foto's maken en ze zal het origineel ook mailen. Wauw.
De laborante is oprecht trots en toont ons een boek met plaatjes... volgens haar heeft ons embryo dat boek eerst gelezen en is hij het toen na gaan doen...:-)
Na een paar minuten komt de gynaecoloog...alles wordt in gereedheid gebracht. Er wordt een echo apparaat op mijn buik geplaatst zodat we mee kunnen kijken. GK probeert dit ook te fotograferen, maar we krijgen ook een echte echo foto mee.
En dan in een fractie van een paar seconden zit het er in. Actie geslaagd. Na dat de dokter nog het een en ander verteld heeft, kleed ik me aan en zijn we even alleen in het kamertje...
Wat is er mooier dan op zo'n moment meteen samen God te danken en alles opnieuw aan Hem op te dragen...
Zo gaan we de komende weken van afwachten ook in. Biddend, vertrouwend, het van Hem verwachtend.
Ik bid nu dat we dat ook vast mogen houden. Dat Hij ons zal bemoedigen, kracht geven, geduld geven...Ach de Geest weet wat we nodig hebben. Wat heerlijk om met Hem te bidden tot de Vader...

We zijn er stil van...