6 t/m 14 Maart

Donderdag 6 maart
Na de boodschappen gedaan te hebben bij Dirk van de Broek, heb ik bij Dirkx de zwangerschapstest gehaald die we zondag moeten gaan gebruiken.

Verder zou ik de Progestan ophalen bij de apotheek. Bij de huisarts bleken ze het echter niet te kunnen bestellen, waarschijnlijk doordat het spul net van naam aan het veranderen is. Het nieuwe is er nog niet en het oude is niet meer te krijgen. Maar dus hadden ze niks voor me en ik heb het vandaag nodig. Ze hebben even voor me naar de Apotheek in Kudelstaart gebeld. Daar hadden ze er gelukkig nog 30st op voorraad, dus die kan ik vanmiddag na het werk (tot 18.00u open) ophalen.
De andere 30 gaan ze toch nog proberen te bestellen. Ik heb gezegd dat ik het hen laat weten als ik ze niet meer nodig heb.

Om 11.00u bij mijn psychologe geweest en daar ook onze ziekenhuis-soap uit de doeken gedaan.
Vervolgens door naar het werk en toen om +/- 17.30u de capsules opgehaald in Kudelstaart. In tegenstelling tot de vorige keer moest ik nu E1,85 bijbetalen. Volgens die man moest dat altijd, nou ja ik heb mijn schouders maar opgehaald en betaald. Zoveel is het nu ook weer niet, maar wel vreemd.

Zondag 9 maart
Afgelopen zondag hebben we zelf een zwangerschapstest gedaan. Die gaf negatief aan, maar ja hoe betrouwbaar is dat terwijl je hormoon medicatie gebruikt waardoor je menstruatie uit kan blijven? Dus uiteindelijk, met wat tegenzin van mij, toch maar door gegaan met de Progestan, hormoon medicatie.

Maandag 10 maart
Maandag morgen meteen naar het ziekenhuis gebeld en toen zei de IVF verpleegkundige, dat ik dan toch die dag maar even moest komen om bloed te prikken.
Ondertussen was het op het werk ook heftig. Er zijn veel collega's waar wat mee is, of waar in de familie van alles speelt. Dus eerst zo al een paar verhalen aangehoord, toen er in eens telefoon kwam. Mijn collega was namelijk onderweg gegaan om een aantal cliënten met de bus naar een dagbesteding voor ouderen te brengen en nu was een van die oude mannen in elkaar gezakt en ze waren nog bezig met reanimeren toen ze belden, maar deze cliënt, heeft het niet gered helaas. Ik ben er heen gegaan om de busrit van mijn collega over te nemen.
Mijn collega was aardig van slag die dag en we kwamen op de groep ook nauwelijks aan onze gewone dingen toe.
Ik moest ook al om 15.30u weg om op tijd op het laboratorium te kunnen zijn voor het bloedprikken.
Een pittige dag.

Dinsdag 11 maart
De volgende morgen kregen we te horen dat de schoonzoon van onze eigenlijke buschauffeur was overleden. Hij had een long ziekte, maar was ook vader van een tweeling van drie en een half jaar oud. Heel verdrietig allemaal.
Ik zelf was inmiddels ook al ligt aan het vloeien, maar ja ergens blijf je toch nog hoop houden. Om half 4 kon ik bellen voor de uitslag...helaas negatief. Ergens verwacht je het al wel omdat ik mijn lichaam toch ook meer begon te voelen, maar toch is het een zware dobber. Door alle kunstmatige hormonen herken ik mijn eigen lijf ook niet meer helemaal goed.
Toen ik met het ziekenhuis belde over de uitslag, zei ze dat we wat hen betreft dan bij de volgende ronde (dus een maand niet) dan wel weer konden starten. Maar dat was niet wat wij verwacht hadden. Wij dachten dat we meteen door konden en dat wilden we eigenlijk ook wel, want dan kan het nog net klaar zijn voordat we in april op vakantie gaan naar Rodos. Dit moest de verpleegkundige echter eerst met de arts overleggen omdat ik dan eigenlijk op de eerste dag van mijn menstruatie zou moeten starten met het hormoon decapeptyl, terwijl ze ook nog graag een FSH en LH bloedonderzoek zouden willen doen en dat moet op de derde dag van je menstruatie en zou niet kunnen als ik al met de Decapeptyl gestart zou zijn. Donderdag zou ze overleggen met de arts, dus dan moest ik maar terugbellen.
Oke ... wat een soap... eerst alles maar weer laten bezinken en thuis met GK gaan overleggen en bespreken.

Woensdag 12 maart
Vandaag weer naar het werk. Het zijn lange en pittige dagen. Er moet van alles en er gebeurt van alles. Cliënten van slag, epilepsie aanval...de storm van buiten lijkt ook wel binnen te zijn. Ondertussen zet de ongesteldheid nog niet echt goed door. Als het dan moet, dan wil ik het meestal ook maar meteen goed. Dan gaat er ook weer een soort druk van je lichaam af. Ik heb ook echt het idee dat ik vocht vast ben gaan houden de afgelopen twee weken en dat ik daardoor ook in eens weer meer weeg. Moet ik weer gaan Sonja Bakkeren of zou het beter gaan als de ongesteldheid goed door zet?
's Avonds gaan we nog naar de gemeente special. Ik merk dat ik alle zeilen bij moet zetten. Ik ben moe en ik scherm me erg af tegen alle pijn die ik zou kunnen voelen. Bij het zingen van een van de liederen lopen er in eens toch een paar traantjes los. Na de dienst laat ik me nog even bemoedigen door een kringer die meeleeft, maar ik wil ook snel naar huis. Achteraf zie ik nu dat ik toen de deken van zelfmedelijden om aan het doen was en me daarin aan het opsluiten was. Ook GK krijgt even nauwelijks tot geen ruimte om binnen te komen... maar dat hij niet binnen komt maakt me juist ook soort weer boos. Ik wil geen ruzie...we gaan maar slapen. Ik weet ook wel dat ik gewoon even heel moe ben en dat het morgen vast weer beter wordt. Ik probeer rationeel te blijven (even te rationeel misschien?)

Donderdag 13 maart
De 'sluizen' zijn open en ik ben flink ongesteld. Ik heb vrij vandaag dus om half 10 bel ik het ziekenhuis. De verpleegkundige vertelt dat we toch meteen een nieuwe ronde kunnen starten. Ik moet dan vrijdag morgen vroeg eerst nog even bloedprikken voor de FSH en LH en dan meteen daarna de eerste Decapeptyl prik zetten. Meteen nemen we nog allerlei regelzaken door. Afspraak voor de eerste echo. Afspraak over de recepten die naar de apotheek gefaxt zullen worden enzovoort.
Als ik opgehangen heb, heb ik de behoefte om het eerst allemaal op een rijtje te gaan zetten. Ik ga alle dingen in de agenda zetten en probeer helder te krijgen hoe het dan in het gunstigste geval allemaal zal gaan verlopen.
Als ik zo bezig ben belt GK. Hij had gezien dat ik onze digitale agenda aan het invullen was en wilde even weten hoe het telefoontje was afgelopen. Terecht...hij heeft ook recht om het te weten. Achteraf schaam ik me wel een beetje dat ik daar zelf niet eerder aan had gedacht. Ik was gewoon zo zelf met het alles bezig, terwijl ik dat met hem moet delen. Ik ben niet alleen en hoef het ook niet alleen te doen.
Nadat ik alles in de agenda had gezet, ben ik de rest van de dag bezig gegaan met mijn huiswerk voor de cursus CB-er, waarvoor ik weer even heel veel werk heb liggen, waar ik eigenlijk ook niet echt heel veel puf en zin voor heb. Toch is het me gelukt. Eind van de dag weer allerlei stukken op de mail gezet, voor mijn begeleidsters.

's avonds hebben GK en ik nog wat woorden na het eten...de spanning wordt even te veel. Ik zie er als een berg tegen op om meteen weer door te gaan, maar wil het ook wel, want anders weet ik ook niet wanneer. Na onze vakantie moet ik meteen stage gaan lopen en die combinatie zie ik ook niet zitten. Maar waar doe je goed aan. Ik wentel me nog steeds, zeker in het bijzijn van GK in de deken van zelfmedelijden. Daardoor ben ik ook niet eerlijk naar hem. Doe ik onterechte verwijten. Ik laat hem niet toe terwijl hij zo zijn best doet. Op een gegeven moment...gelukkig...valt die deken toch af en kan ik hem toe laten. We zijn weer bij elkaar.
Met een verlicht hart, maar nog wel erg moe gaan we die avond ieder onze eigen weg. GK naar groeigroep en ik naar de vrouwen bidgroep bij een vriendin. Ik zie er best tegen op. Het is pas mijn tweede keer en er is grote kans dat er nu andere vrouwen zijn dan de vorige keer, dus dan moet je weer kennis gaan maken.
Ik heb me zorgen om NIETS gemaakt. Het was een geweldige avond...vooral toen ik God Zijn werk liet doen. God de Trooster...was er een beter thema voor deze avond te bedenken? De rijkdom van het delen met elkaar en bidden voor elkaar wordt weer volkomen bewezen. Bemoedigd en gezegend ga ik naar huis. Deze avond heeft mij ook weer geleerd toe te geven dat ik echt graag een kindje wil. JA ik verlang heel erg naar een kindje van ons twee. Een kindje waarvoor wij van God de verantwoordelijkheid krijgen om het op te voeden.
GK en ik hebben het er samen nog even over... We durven het bijna niet meer uit te spreken, toe te geven, er voor uit te komen...we proberen onszelf te beschermen...maar oh wat verlangen we eigenlijk onwijs naar een kindje en zouden we zo graag in de toekomst met ons gezinnetje op de fiets stappen en door Nederland gaan trekken en camperen...wat zou ik onwijs graag een geweldig leuke kinderkamer inrichten en liedjes zingen met de gitaar voor hem of haar.
Dank u Vader dat U mijn hart weer open heeft gemaakt voor dit verlangen...maar Heer het doet ook pijn. Maar U bent onze Trooster.

Vrijdag 14 maart 2008
Vanmorgen vroeg bloed gaan prikken voor de FSH en LH en daarna gestart met de decapeptyl. Goed verlopen. Daarna op mijn gemak naar het werk gegaan en daar een redelijk rustige dag gehad. We komen weer een beetje op de rail.
Aan het eind van de middag bereikt ons echter het verdrietige nieuws dat de ernstig zieke man van onze collega is overleden.
Drie overlijdens berichten in een week...wat veel, wat heftig...

Maar Heer U bent onze Trooster.
Dank u Vader...
-dat u dat voor ons wilt zijn
-dat U ons steeds weer aanraakt met bemoedigingen uit onverwachte hoek soms.
-dat we toch de stap konden en mochten zetten om door te gaan met een volgende IVF poging
-dat onze vakantie naar Rodos door de vliegmaatschappij met een dagje is verlengd
-dat ik weer mag voelen en toegeven dat ik heel graag een kindje wil
-dat de vrouwen van de gebedsgroep voor ons hebben gebeden
-dat u mij deze gebedsgroep hebt gegeven
-dat de zon vandaag weer scheen, als teken van hoop na veel regen en harde storm de afgelopen week.
-dat psalm 1:3 daar ook zo duidelijk van spreekt. Dat onze boom mag wortelen in U.
-dat mijn deken van zelfmedelijden weer is weggerukt.
-dat GK mijn maatje is...Het antwoord op mijn gebeden...
-dat we de laatste tijd weer zo mogen groeien in U door de Meerkerk en door de doop...
Dank U voor ALLES en nog Veel Meer.