Geduld is een schone zaak... maar soms ook een zware...

De titel van dit schrijven verwoord een beetje hoe ik me voel op het moment. Geduld is een schone zaak...geduld hebben is goed en door de bevrijding van Jezus weet ik ook dat geduld beloont wordt. Soms op een totaal andere manier dan we zelf hadden bedacht of gedacht en soms duurt het ook veel langer dan we voor mogelijk hadden gehouden...
Dan is er heel veel volharding, geloof en vertrouwen nodig en dat is soms erg moeilijk... oftewel zwaar.

Maar wat is het volgende lied dan weer een geweldige bemoediging, een hart onder de riem, een hele troost...

Al mijn zonden, al mijn zorgen,
neem ik mee naar de rivier.
Heer, vergeef mij en genees mij.
Vader, kom, ontmoet mij hier.

Want dit water brengt nieuw leven
en verfrist mij elke dag.
't Is een stroom van uw genade,
waar 'k U steeds ontmoeten mag.

Here Jezus, neem mijn leven,
ik leg alles voor U neer.
Leid mij steeds weer naar het water;
'k wil U daar ontmoeten, Heer.

Kom ontvang een heel nieuw leven,
kom en stap in de rivier.
Jezus roept je, Hij verwacht je
en Hij zegt: "ontmoet mij hier".

Leid mij steeds weer naar het water;
'k Wil U daar ontmoeten, Heer.

Hem altijd te mogen ontmoeten, mijn leven in Zijn handen mogen en kunnen leggen...dat is geweldig...Hij verwacht me, Hij wil me genezen, maar ook vergeven...

Want oh wat ben ik soms dom...steeds weer denk ik dat ik het zelf moet doen. Laat ik me voortslepen door allerlei dingen waarvan ik 'denk' dat ze 'moeten'.
Wat een onzin...in en door Jezus ben ik VRIJ... Hij bracht dor Zijn dood en opstanding NIEUW leven en HIJ wil me elke dag weer uit Zijn Bron laten drinken...
Maar vandaag ervaar ik weer en belijd ik het ook, dat ik zelfs dat drinken niet alleen kan. Ik heb Zijn hulp nodig. Zijn kracht, Zijn aansporing, Zijn Liefde...
Maar wat een genade. Hij wil het me geven, Hij zal het me geven...? NEE, Hij heeft het me al gegeven. Op die waarheid mag ik staan als een ROTS. Hij heeft een goed plan met mijn, met ons leven. Dat plan is niet iets van morgen, overmorgen of over een paar jaar. NEE, dat Plan is van HIER en NU, vandaag. En morgen mag ik dat weer zeggen. HIER en NU. Hij is bij me. (Bedankt dat U WdV en J vandaag gebruikte om tot mijn hart te spreken vandaag.)

Nu draait op de achtergrond het lied...ik kies vandaag, ik leef voor U, ik geef mijn Ja aan U, ik kies vandaag, ik wil Uw stem verstaan...
Geweldig, wat is God groot. Hij spreekt zelf door een lied wat ik willekeurig uitkies...
Hij is mijn Wonderbare Raadsman...

Ik bid dat Hij dat ook de komende dagen zal tonen. Het is een spannende tijd en we hebben de afgelopen tijd ook weer veel meegemaakt. Ik ben klaar met mijn studie, maar de verwachtte rust wilde niet erg over me komen. Ik voelde me steeds maar moe en niet op en top fit. Maandag 16 juni moest ik voor controle naar het ziekenhuis in Rotterdam. Leuke nieuwe arts heb ik daar gekregen. Een jonge vrouw, heel meelevend en ze verteld uitgebreid wat ze doet.
De controle was al heel vroeg in de morgen, maar de bijbehorende onderzoeken en het bezoek aan de arts zelf verliepen zeer voorspoedig. Het ziet er allemaal ook nog steeds goed uit. Vrijdag 20 juni kreeg ik echter toch een telefoontje. Het bloed zag er wat betreft de Hodgkin goed uit, maar ik zou bloedarmoede hebben. Waarschijnlijk door ijzer tekort. Dat verklaarde voor mij wel meteen mijn vermoeidheid. Ook heb ik sinds dat weekend last van vastzittend slijm, maar ook dit zal te maken hebben met een verlaagde weerstand. Afgelopen week heb ik nog even bloed laten prikken en nu is het zeker. IJzer tekort, dus een ijzer kuurtje. Hoewel ik me nog steeds niet fit voel, wel steeds wat beter, lijkt dat stukje nu echter toch weer opgelost te zijn.
Psychisch geeft het wel weer een duw. Ik schrok toch wel erg dat, hoewel het redelijk onschuldig is, zo'n bericht vanuit Rotterdam komt. Dat is toch duidelijk het ziekenhuis wat ik associeer met Hodgkin... en als ik dan vandaag ook over een gemeentelid hoor dat hij een vorm van lymfeklier kanker heeft, dan gaan mijn bellen wel even allemaal rinkelen en wordt ik getroffen door een pijl van angst en herinneringen.

Naast dit alles zijn we de afgelopen weken ook al weer twee keer bij de gynaecoloog geweest. Op 16 juni was ik weer ongesteld en hebben we met het ziekenhuis gebeld om te vertellen dat we de komende maand een of twee van onze cryo's (ingevroren embryo's) terug willen laten plaatsen. Als gevolg daarvan moesten we afgelopen woensdag, 25 juni, de 10e dag van de cyclus, komen voor een echo om te zien hoe het gaat met de eirijping en het opbouwen van het baarmoeder slijmvlies. Nou dat zag er wel goed uit, maar voor een meer nauwkeurige timing moesten we vrijdag 27 juni nog een keer een echo komen laten maken. Donderdag 26 juni zijn we ook nog even in het ziekenhuis geweest...dit keer was GK aan de beurt. Hij had een zeer hinderlijk bultje op zijn linker elleboog. Waarschijnlijk niets engs, maar toch wel even een nare ingreep. Een paar flinke hechtingen en dan op zo'n gewricht...best heel vervelend en hinderlijk. In feite staat er 14 dagen rust voor, maar we hopen dat hij toch wel halverwege volgende week weer aan het werk kan.
Nou en toen vrijdag dus weer voor een echo...
Baarmoederslijmvlies en eitje zagen er goed uit, dus vanaf zaterdag 28 juni mocht ik beginnen met het doen van ovulatietesten. Hier kregen we alle middelen voor mee, maar moet wel zelf betaald worden. Zodra de test een positieve uitslag geeft, oftewel als mijn LH piek wordt gemeten, mogen we bellen naar het ziekenhuis. Zij gaan dan met het laboratorium bellen en dan wordt er gekeken welke dag het beste is voor de terugplaatsing. Na de LH piek heb je in principe 24 tot 48 uur daarna een eisprong... Daarna, ik weet niet precies wanneer, of hoe ze dat bepalen, zal een bepaald moment gekozen worden voor de terugplaatsing. Dat moeten we nog even afwachten...
Al met al allemaal weer een heel spannend gebeuren...
Want ergens moeten we er ook rekening mee houden dat het bij het ontdooien van de embryo's mis kan gaan. Volgens de verpleegkundige gebeurde het de laatste tijd vaak dat de celletjes van het embryo beschadigd raakten door de scherpe ijskristallen en ja dan houd je niet veel over.
Ik vind het maar moeilijk en spannend allemaal... Ik moet het ook echt steeds weer in Gods handen leggen, want zelf weet ik er soms geen raad mee. Er komt zoveel op ons af...

Ook nog als het gaat om adoptie...maar daarover meer in een volgend stuk... Dat herinnert mij eraan dat ik ook nog wat wilde schrijven over de mislukte IVF poging. Ach er is altijd zoveel te schrijven, maar niets moet.
Echter is het ook zo dat het wel lucht geeft als je het er uit gooit. Maar dat is ook weer mijn struikelblok de laatste tijd...Ik kan er zo moe van worden dat ik niet gewoon kan vertellen dat het goed gaat...steeds weer zit er een heel verhaal aan vast...kijk maar eens naar dit blog bericht...wat een eind al weer en voor mijn gevoel is het nog maar een klein beetje van alles...
Maar ik ga nu stoppen, want manlief is heerlijke broodjes aan het klaar maken en straks gaan we maar eens lekker samen naar buiten. Ik ben benieuwd wat voor wandeling GK heeft uitgezocht...
Groetjes en tot later...