We zijn er stil van...

Tsja... We zijn er stil van... wat zal ik eens schrijven?
Graag wil ik vertellen hoe het gaat, wat we allemaal weer meegemaakt hebben, maar ja ik heb even niet duidelijk hoe ik dat zal doen... Het beste is denk ik om gewoon maar te beginnen.

Afgelopen zondag heb ik voor het laatst geschreven. Dat was best een emotionele dag, veel spanning en onrust... Achteraf zie ik echter HEEL duidelijk dat God erbij was. Hij wist dat we het nodig hadden heel dicht bij Hem te zijn en met Hem te praten, Hij wist ook dat we dat zelf heel moeilijk vonden... Wat is het dan geweldig als mensen voor je bidden. Daar gaat zoveel kracht van uit.
En wat een lieve schoon'heit' heb ik toch...
Al met al mocht ik maandag een stuk fitter en zeker bemoedigd opstaan. God is zo dichtbij, zelfs in die,naar het lijkt, kleine dingen.
Toch bleef het deze week wel spannend...... In gedachten en in gesprekken ben je er steeds mee bezig.
Vanaf zaterdag 28 juni waren we bezig met het doen van ovulatie testen...we hebben er drie nodig gehad, want maandag morgen konden we de LH piek vastleggen. Twee fel roze streepjes op de tester. Dus heb ik maandag morgen naar het Rijnland ziekenhuis in Alphen gebeld. Daar kreeg ik te horen dat zij contact op gingen nemen met het IVF laboratorium in Voorburg en dat ze me terug zouden bellen als ze meer wisten. Toen ze een uurtje later belden kreeg ik te horen dat ze donderdag 3 juli een cryo zouden gaan ontdooien en dat we dan vrijdag 4 juli om 10.00u konden bellen met het IVF lab. Als alles dan goed zou zijn, zouden we 's middags mogen komen voor de terugplaatsing.
Dit was voor ons gevoel wel wat laat, maar hoe meer we er over na dachten, was het ook wel logisch, want dit embryo was al groter bij invriezen en zouden ze ook nog proberen het op te kweken.
Afwachten dus maar weer. Ondertussen op het werk het een en ander geregeld om vrijdag vrij te kunnen zijn en verder maar zoveel mogelijk ons ding gedaan. Woensdag heb ik nog even met het lab gebeld, omdat ik me afvroeg of nu duidelijk overgekomen was dat we graag twee cryo's wilden laten terugplaatsen. Onze gynaecoloog had ons dat aangeraden omdat je dan meer kans hebt. Dit was echter niet goed overgekomen, dus het was goed dat ik belde.

Donderdag was ik vrij en ben ik nog even bij de huisarts geweest. Ik had de afspraak gemaakt ivm de bloedarmoede. Dat was echter inmiddels al duidelijk. Toch ben ik maar gegaan. Ik bleef maar verkouden en had nog wat vage klachten. Ik dacht het kan geen kwaad om mijn verhaal even te gaan doen. Het is gewoon ook een heel erg belangstellende man. Dat op zich is al prettig. Naar aanleiding van mijn verhaal leek het hem echter nog goed om even te testen of ik niet evt. ook te kampen had met een blaasontsteking (soms wordt het niet opgemerkt en het zou ook nadelig zijn voor als je zwanger wilt worden). Na meteen een snelle test bleek dit echter mee te vallen. Ach die test had ik nog nooit gehad, dus die kon er nog wel bij en dan weten we dat ook maar weer.
Heel deze donderdag waren we in gedachten bij onze 'kindertjes'. Ja, zo zien we het. Het is iets van ons samen. Het is samengesmolten en dus nieuw leven... Als het mis gaat, als we ze verliezen... dan voelt het toch als een verlies. Een mini-miskraam noemde de IVF verpleegkundige het de vorige keer toen duidelijk was dat het niet gelukt was.
Het troost me te weten dat God ook dit leven in Zijn handen draagt. Hij is erbij...

Hopend en biddend (wat geweldig dat God ons ook Zijn Geest geeft om voor ons te bidden en dat Hij ook vele vormen van gebed geeft, wat een geestelijk geboorte...De Geest weet precies wat we nodig hebben) doen we ons ding en wordt het vrijdag.

Vandaag 4 juli...
Goed geslapen. Gerco-Kees werkt thuis en ik doe de boekhouding. Zo zitten we samen op de studeerkamer en wordt het 10.00u. Gerco-Kees belt. Even is er een teleurstelling, want het is toch niet goed doorgekomen dat we twee cryo's ontdooid wilden hebben. Evt. kunnen ze nu nog een tweede ontdooien, want ze zitten stuk voor stuk ingevroren, maar dit wordt eigenlijk afgeraden.
Het goede nieuws is namelijk dat het ontdooien heel goed is gegaan en dat het embryo er heel goed uitziet en zich ook al gedeeld heeft sinds gisteren.
Dat zou een evt. tweede niet meer kunnen doen in zo'n korte tijd. Ik ben even teleurgesteld, vooral omdat je denkt dat je het goed geregeld hebt, maar blijkbaar was het toch zo de bedoeling. Ik geloof dat God het in de hand heeft. Het feit dat het ontdooien verder zo goed is gegaan, is trouwens voor mij ook een teken dat God het goed vindt zo. Het gaat volgens Zijn plan. Het is GOED. Hoe het nu ook verder zal gaan. Dit jonge tere leven ligt in Zijn handen. Hij waakt er over en Hij weet wat het beste is.
We zijn opgelucht...om vier uur mogen we komen voor de terugplaatsing...

De rest van de dag zijn we lekker bezig met ons ding. Het is spannend, maar we zijn ook kalm en rustig en vol vertrouwen. Het is wel nog steeds, zoals de hele week al, heel onwezenlijk. Stel je voor dat we nu straks toch echt in verwachting zijn??? Het is vooral ook onwezenlijk omdat we al zo gewend zijn om met hormonen in de weer te zijn, dat het vreemd is dat dat nu helemaal niet hoeft. Het wordt helemaal ingepast in mijn eigen cyclus...wat eigenlijk toch ook weer heel goed zou zijn, lijkt mij...

Na een beetje file, komen we keurig op tijd bij het Diaconessen ziekenhuis in Voorburg aan. Net voordat we naar binnen gaan, nemen we buiten nog even de tijd om samen te bidden en alles op te dragen aan God. Ik moet met een volle blaas komen en merk dat dat wel gelukt is. Ik ben dan ook wel jaloers op GK die gewoon nog even kan gaan plassen. Dan staan we voor de deur van het lab en bellen we aan. Wat een lief mens is die laborante toch. Je voelt je helemaal op je gemak door haar. Als ik vertel dat ik erg nodig moet, zegt ze dat ik best nog even wat mag lozen... Dat lucht wel op. Dan gaan we met haar het laboratorium binnen. Ze verteld eerst al dat het toch echt wel goed is dat het er maar 1 is, want hij doet het 100% goed... helemaal volgens het boekje. Er is geen 1 cel verloren gegaan bij het ontdooien. Wat een geweldig moment... We krijgen hem te zien op de laptop. In vergelijking met die viercellige van de vorige keer is hij echt al groot (zo'n 16 cellen...je kunt de cellen niet eens meer stuk voor stuk zien. We mogen foto's maken en ze zal het origineel ook mailen. Wauw.
De laborante is oprecht trots en toont ons een boek met plaatjes... volgens haar heeft ons embryo dat boek eerst gelezen en is hij het toen na gaan doen...:-)
Na een paar minuten komt de gynaecoloog...alles wordt in gereedheid gebracht. Er wordt een echo apparaat op mijn buik geplaatst zodat we mee kunnen kijken. GK probeert dit ook te fotograferen, maar we krijgen ook een echte echo foto mee.
En dan in een fractie van een paar seconden zit het er in. Actie geslaagd. Na dat de dokter nog het een en ander verteld heeft, kleed ik me aan en zijn we even alleen in het kamertje...
Wat is er mooier dan op zo'n moment meteen samen God te danken en alles opnieuw aan Hem op te dragen...
Zo gaan we de komende weken van afwachten ook in. Biddend, vertrouwend, het van Hem verwachtend.
Ik bid nu dat we dat ook vast mogen houden. Dat Hij ons zal bemoedigen, kracht geven, geduld geven...Ach de Geest weet wat we nodig hebben. Wat heerlijk om met Hem te bidden tot de Vader...

We zijn er stil van...