Het is nu alweer dinsdag 8 april en plaats het onderstaande bericht van afgelopen vrijdag 4 april weer terug. Door wat technische problemen hier, doordat ik nog wat wilde bewerken, was hij er even af...
Hallo allemaal,
Vandaag, vrijdag 4 april, was het ineens zover...we gingen op weg naar Voorburg. Misselijk en ietwat uit mijn doen (spanning???) zat ik naast GK, die er ook niet het meest relaxed uit zag. Onderweg heb ik nog even een fles van 3 kwart liter water leeg gedronken, want ik moest met een volle blaas komen. Lekker is dat als je ook al gespannen bent. Na even wat file op de A4 reden we dit keer gelukkig in een keer goed en kwamen we bij het Diaconnessenhuis in Voorburg aan. Parkeerplekken genoeg, en zo waren we mooi op tijd. GK ging nog even naar het toilet...Ik hoopte maar hard dat ik straks nadien ook meteen zou mogen.
Toen op naar de afdeling voor IVF...zouden de bevruchte cellen er nog zijn? Of zouden ze misschien zo minimaal van kwaliteit zijn dat er verder niets meer gebeurd is...
We bellen aan bij het lab en worden vriendelijk begroet door een rustige jonge vrouw. We mogen nog even in de wachtkamer gaan zitten, waar nog een stel op hun beurt zit te wachten. Allemaal bladen... ik blader even door een blad van Pink Ribbon...goeie zaak, maar het boeit allemaal even helemaal niet... Dan mogen we naar binnen.
Weer die vriendelijke jonge vrouw...we kijken met haar in een notitie boekje...daarin staan alle gegevens van onze 12 eitjes en...wat een verrassing...8...ja...8 bevruchte eitjes. Verbaasd vragen we hoe dat kan. Ze verteld dat die ene wat later startte maar toch nog mee is gaan doen. Wouw.
Dan kijken we hoe de stand nu is. Hun laatste metingen staan genoteerd en vertellen ons dat er zo'n 4 eitjes 4-cellig zijn, een 5-cellige, een 6-cellige en nog twee van 2- of 3-cellig. Ook de afmetingen staan erbij en of er een mooie kern aanwezig is. Mijn eerste gedachte is, nu zullen ze die 6-cellige wel nemen. Maar de mevrouw stelt nummertje 8 voor...een prachtige 4-cellige met mooie kernen. Omdat ik nog onder de 35 ben is ook het protocol dat ze er 1 terugplaatsen, dus haar voorstel is om die te nemen en dus nummertje 8 samen eens te gaan bekijken.
Een gezellige laborante met een amerikaans accent komt assisteren en sluit een camera aan op de microscoop en die wordt weer met een usb kabel aangesloten op de laptop die er naast staat. De eerste dame pakt het desbetreffende schaaltje waar onder andere nummertje 8 in ligt en legt die onder de microscoop. En dan is hij daar, nummertje 8...de amerikaanse laat zich een verheugde kreet ontglippen en er wordt ons dan ook verteld dat het een prachtige viercellige is...een embryo noemen ze het, volgens mij heet het formeel nog een zygote, 'but what's in a name?'.
Hij is prachtig. Ze proberen ons nog de mooie kern van een cel te laten zien, maar dat valt ons niet mee. Er komen wel weer allerlei practicum lessen van biologie bij mij voor de geest, maar nou ja het is gewoon PRACHTIG.
Vervolgens wordt het petri schaaltje weer onder een soort stolp geplaatst waar het warm blijft en mogen wij nog even naar de hal om te wachten tot de dokter zover is om de terugplaatsing te doen.
Eenmaal weer in het wacht kamertje krijg ik ineens een korte maar hevige ontlading van alle spanning en geluk en lopen de tranen over mijn wangen. We zijn opgelucht...het gaat echt gebeuren...we zijn blij en onwijs dankbaar. Zo bijzonder dat dit allemaal kan en als je al die apparatuur ziet en als je beseft hoeveel mensen er wel niet voor je bezig zijn, dan wordt je stil en kan ik God alleen maar danken...want boven alles is er wel het besef dat wat al die mensen en apparaten ook doen...er is er 1 die ECHT leven geeft. Alleen God is de schepper van nieuw leven. Hij heeft de natuur zo wonderlijk gemaakt...en Hij gaf de mens de kennis om dit allemaal te kunnen.
Maar goed, ik was nog aan het bijkomen van mijn emotionele ontlading, toen we alweer binnen mochten komen. Ik zal je de details van de terugplaatsing besparen, maar wat ik wel kan zeggen is dat het pijnloos en eigenlijk heel mooi was. We mochten ook op het scherm via een echo mee kijken, we zagen ook echt het moment van inspuiten. Het verloopt allemaal heel secuur en ook hier weer twee geweldig aardige dames.
De arts vertelde ons nog dat we het ons nu zo moeten voorstellen dat de celletjes zo tussen twee laagjes vast geklemd zitten in de baarmoeder als een hagelslag korrel tussen twee boterhammen met boter. Op mijn vraag waarom ze nu niet voor die 6-cellige hadden gekozen, vertelde ze ons dat dat wsl een hardloper is. Na twee dagen is het het normaalst om een viercellige te hebben. Hardlopers zijn doodlopers was hun motto, ze kiezen liever degelijk voor één die rustig optrekt maar dan gestaag voort gaat...
Nou en dat is precies wat we nu hopen en waar we voor bidden...
Wat betreft de andere bevruchte cellen, die gaan ze nog even tot ongeveer 8 cellig opkweken in de warme 'broedkast' en die cellen die dat goed doen, zullen ze dan in gaan proberen in te vriezen, voor een evt. volgende poging.
Tsja en dan ga je naar huis. Gelukkig mocht ik meteen naar het toilet. Een volle blaas was er alleen voor om alles op de echo beter te kunnen zien. Onderweg naar huis was het allemaal heel onwezenlijk en de spanning kwam ook wel weer wat terug, want ja nu moet je gewoon twee weken wachten... Van te voren leek me dat niet zo'n probleem, maar ik kan me nu al voorstellen dat dit het pittigste deel kan worden als je niet oppast.
We nemen ons dan ook voor om te proberen zoveel mogelijk het dagelijkse ritme op te pakken. Maandag maar weer gewoon aan het werk...Benieuwd hoe dat gaat. Ik wil nog wel veel doen voor mijn cursus, maar ja het speelt nu toch steeds door je gedachten natuurlijk...
We gaan het beleven en stellen ons vertrouwen op God die ons ook in dit alles nabij zal zijn.
In elk geval zijn we al heel blij en dankbaar dat we nu verder zijn dan ooit...
