Tussen hoop en vrees...

...daar zitten we nu al weer dan een week tussen en hoe verder we in de tijd komen, hoe sterker de vrees weer wordt. Af en toe schreeuwt mijn hart het uit naar God...Oh Heer, geef ons hoop, geef ons moed en geduld...
Ik voel de pijn al van de confrontatie...
Maar ik wil het niet voelen, niet toelaten zolang ik niet zeker weet.
Ik wil hopen, geloven, vertrouwen...ook als de weg anders zal gaan dan wij graag willen, maar nu in elk geval nog...
Maar alles wat ik voel lijkt mijn wereld op zijn kop te zetten. Wat ik voel herken ik als voorboden van het ongesteld worden...maar ik weet niet hoe het is als dat niet zou gebeuren...ik weet niet hoe het voelt...
Hoop en vrees...het slingert me heen en weer.
Ik ga afleiding zoeken en ondertussen bid ik...
...Heer, ik heb u zo nodig... mijn hart gaat naar u uit... Heer blijf bij ons, maak ons sterk en geef ons moed, hoop en vertrouwen om door te gaan...
Wat is het goed te weten, Heer, dat u voor ons kleintje zorgt, hoe of waar dan ook. Dat geloof ik, dat voel ik, dat weet ik en dat is een geweldig goed om te weten...

U bent mijn Rots, U bent mijn Anker, mijn Burcht en mijn Bevrijder...
Wat is het HEERlijk om bij U te Schuilen...
Vader ik hou van U.
Kom ons tegemoet, houd ons vast, troost ons...U weet wat goed voor ons is.
Mijn vertrouwen is op U.