Regenboog

Weer aangesterkt, emotioneel weer opgeknapt...

Stilte gaf weer ruimte...

Ruimte om verder te gaan.
Verder te geloven, te hopen en te vertrouwen.

Nog mogelijkheden te over.
Spannend maar HOOPvol.

Samen bidden, samen zoeken naar het Plan van Onze Heer
Samen zingen en getuigen,
Samen leven tot ZIJN EER
Heel de WERELD moet het weten dat GOD NIET VERANDERT is,
en zijn LIEFDE als een lichtstraal doordringt in de DUISTERNIS

Duisternis... van opgeknapt, naar weer afgeknapt...

Het begon op 2 april 2008 met 12, 7 vielen weg...

De eerste D werd teruggeplaatst, maar nestelde niet.
De tweede D liet ons stralen... blijde verwachting... grote vreugde...
...na negen weken toch naar de Hemelse Vader...

Nog drie D's over...
Vandaag terugplaatsen...???
TERUGPLAATSEN, JA, maar niet hier op aarde...

Terug naar het HUIS van de VADER...

...drie D's...

"Ik ben met je al je dagen.
Als je niet verder kunt, dan zal Ik je dragen.
Kijk maar naar Mij, kijk toch omhoog;
naar Mijn mooie regenboog"

Al stromen de tranen als stortregens naar beneden...
Het ZAL ons niet overstroomen...

"Kijk toch omhoog, naar Mijn mooie regenboog"

Wat een geweldige belofte van TROUW.

Maar wat doet het ongelofelijk veel PIJN ook...

Mooie gedichten

Hier wat mooie gedichten en liedjes die we van verschillende mensen opgestuurd hebben gekregen...

Het sprankje hoop wordt steeds verdreven
Telkens is het verlangen groot
Dan toch weer blijkt het kleine leven
Niet te beklijven in je schoot

Het plekje warm, het kleintje welkom
De hunkering oneindig diep
Waarom is het geluk verstomd
Dat God toch eerst tot leven riep

Het antwoord op die levensvragen
Steeds maar weer dat groot verdriet
Waarom moeten wij dat dragen
Wij vragen het; Hij antwoordt niet

Maar Hij, de Schepper van het leven
Biedt wel Zijn uitgestoken hand
Om troost en wijsheid steeds te geven
Aan ons, door droefheid overmand

Hij heeft ons ook de hoop gegeven
Die de toekomst draaglijk maakt
Kijk maar naar het jonge leven
Kijk hoe 't kind je steeds weer raakt

Laat je leiden door geloof en hoop
Maar door de liefde nog het meest
Weet dat Hij steeds naast je loopt
Die steeds je Trooster is geweest



'Waiting for the day' van de cd 'A Friend' van Nina Astrom

Child withouy a face
I have no memory
Of a smile, a tender cry
Have I fallen in disgrace

When pain came over me
I was scared to death
For your life, an early end
To lose your company

Cause we were waiting for the day
To receive this precious gift
A prayer was being answered
A wish was coming true
We were longing for the time
To hold you in our arms
We couldn't wait any longer
For the day we would meet you

Time is moving on
I'm living with a hole
You are part of my being
And a dream that is gone

Child without a face
I have no memory
No answers tomij questions
As to the reason why

But we are waiting for the day
We will recieve you in grace
Will our prayers be answered
will our wish come true
We are longing for the time
to hold you in our arms
We cannot wait any longer
for the day we will meet you



Als een klein wit wolkje
gedreven door de wind
kwam je even bij ons
even was je ons kind

Ik kijk omhoog
en zie als in een vlucht
een klein wit wolkje gaan
langs de heldere blauwe lucht



Blij verwachten
Werd verdriet

Nieuw leven
Dat het levenslicht
Niet ziet

Je bent voorgoed geborgen
In Zijn trouwe Vaderhand

En mag voor eeuwig leven
In het Beloofde Land.

No Trust, No Glory!

Lieve allemaal,

Waarschijnlijk als je dit leest, ben je al op de hoogte van het verdriet dat op ons pad is gekomen. De meesten van jullie hebben een mailtje ontvangen of het op een andere manier gehoord. Maar maandag ochtend 25 augustus hadden we om 9.00u een afspraak voor een echo in het ziekenhuis. Onze tweede al, want net voor de vakantie hadden we er ook een gehad en toen zag alles er fantastisch uit. Een soort van klein knipperlichtje was al het kloppende hartje en dat na 6 weken en een dag. Maandag ochtend hoopten we daarop een mooi succes vervolg te zien en daar hadden we ook alle vertrouwen in. Want ondanks twee kleine bloedinkjes tijdens onze vakantie, die weer over gingen en wat niet doorzette en waardoor we er dus vanuit gingen dat dat er een beetje bijhoorde, hadden we er vertrouwen in. Helaas is er in die drie tussenliggende weken toch echt iets mis gegaan, waardoor het vruchtje op bijna 9 weken gestopt is met groeien. En dat werd nu ontdekt. We zijn heel erg geschrokken en waren de rest van de dag ook echt wel van slag. De eigenlijke miskraam moet ook nog gaan plaatsvinden, dus dat is wel heel spannend.

Afgelopen zondag hebben we een preek gehoord van Henk Binnendijk over 'No Trust, No Glory'. En daar aan terugdenkend en terugkijkend op de afgelopen weken, zijn we toch ook erg blij dat we konden vertrouwen en er voor gingen en er ook echt van genoten hebben. We kijken met plezier terug op de vreugde die we konden delen, de blijdschap die we daarvoor ook terug kregen.
Toch moeten we nu afscheid nemen van ons kindje en dan met name nog van het nog minuscule lichaampje, want verder zijn we nu toch ook wel een beetje de trotse ouders van een kindje in de hemel. Maar alles gaat door elkaar en dus is het ook gewoon een moeilijke en zware tijd, die we liever niet hadden gehad.

Toch willen en kunnen door de kracht van Gods Geest vooruit kijken en blijven vertrouwen dat het goed is en ook goed komt. Het laatste woord is nog niet gesproken. Het lijkt een groot verlies, maar misschien moeten we ons stiekem een beetje afvragen of dat wel zo is. Ik heb sterk het gevoel en verlangen gehad dat God een bijzonder plan met dit kindje zou hebben, dat het harten zou mogen raken en een soort wegwijzer naar de Vader zou mogen zijn. Eerst dacht ik dat deze droom in duigen was gevallen nu, maar nu krijg ik langzaam aan het gevoel dat God me iets anders laat zien.
Zijn plan is zoveel meer omvattend en zoveel hoger dan ik begrijpen kan...dat te weten, dat te voelen, laat mij van binnen toch weer een liedje zingen...heel zacht, ik versta de woorden nog niet, maar het ontroerd me...Jezus maakt me blij...

En ik ben Hem dankbaar voor jullie allemaal aan onze zij...
Zo geweldig om ons ook door jullie gedragen te weten...
Dat is Machtig!!!
Maar wat ook erg Machtig is en waar ik deze dagen ook weer sterk bij word bepaald is het wonder van de Liefde die God gaf tussen GK en mij

Yes, we will Trust, so we will find the Glory!

Het is ECHT waar...

lief kleintje... je bent aan het groeien in mijn buik.

Ja, de meeste van jullie weten het al, maar het is nu toch echt waar. Ik ben zwanger! Wij zijn in verwachting.
Het is nog super pril, maar het super lichte streepje dat te zien was op het test staafje werd afgelopen vrijdag, 19 juli, bevestigd door de uitslag van het bloedonderzoek. Wat was ik zenuwachtig toen ik om ongeveer half drie vanuit mijn werk naar huis reed. Gk moest maar bellen, want daar voelde ik me echt niet to in staat. Maar toen kwam het verlossende woord eruit... ik ben zwanger, wij zijn in verwachting...
Het was (en is nog) nauwelijks te bevatten, maar we zijn BLIJ, heel blij...We danken God en we gaan bellen... We zijn het gewoon meteen aan iedereen gaan vertellen. Er zijn zoveel mensen die hebben meegeleefd, zoveel mensen die voor ons bidden en die weten dat we precies deze dagen in spanning zaten. 's Maandags op mijn werk zou ik het ook niet kunnen verbergen, dus dan moet ieder ander die ons toch nog net wat meer na staan het ook maar weten. Het vertellen van het nieuws is, gewoon ook HEEL LEUK om te doen. Geweldig om mensen zo te verrassen en bij hen ook de blijdschap te zien. Daarnaast was het voor ons echter ook een grote drijfveer om het iedereen te vertellen, zodat al die mensen die voor ons hebben gebeden en zouden weten dat GOD GROOT is en dat Hij echt gebeden verhoort. Het is mijn verlangen dat al die mensen God ook danken voor dit wonder... We zullen Hem nooit genoeg kunnen danken voor alles wat Hij doet, maar wat we kunnen mogen we doen.

We bellen onze ouders, broers, zussen, vrienden... we hebben wat afgebeld. De ontroering, opwinding en daarmee de adrenaline vliegt door ons heen.
Ik was helemaal hieperdepieper... Sommige mensen spreken we ook al persoonlijk en de eerste kleine kadootjes nemen we in ontvangst... een rompertje, een knuffel, maar wat ook heel mooi was, was het lijstje met de volgende bijbeltekst...

Het gebed van Jabes;
'Wil mij toch overvloedig zegenen en mijn gebeid vergroten; laat Uw Hand met mij zijn; weer van mij het kwade, zodat mij geen smart treft!' En God schonk wat hij had gevraagd.

1 Kronieken 4:10 (NBG)

Als we al even het idee hadden dat we nu wel weer gewoon lekker door zouden slapen 's nachts, dan was al snel duidelijk dat dat niet zo was. Alle verhalen, alle gesprekken en het gevoel en weten dat het echt waar is, zorgde nog regelmatig voor onderbroken nachten. Af en toe lijken er ook al wel wat zwangerschaps perikelen bij te zitten...borrellende buik, last van mijn maag, het zuur... het zal een combi zijn geweest van de opwinding en de hormonen...
Maar het maakt allemaal niet uit. Laat maar komen die eventuele zwnagerschapskwalen...het maakt niet uit...

Ik ben Zwanger...we verwachten een kindje...

Tussen hoop en vrees...

...daar zitten we nu al weer dan een week tussen en hoe verder we in de tijd komen, hoe sterker de vrees weer wordt. Af en toe schreeuwt mijn hart het uit naar God...Oh Heer, geef ons hoop, geef ons moed en geduld...
Ik voel de pijn al van de confrontatie...
Maar ik wil het niet voelen, niet toelaten zolang ik niet zeker weet.
Ik wil hopen, geloven, vertrouwen...ook als de weg anders zal gaan dan wij graag willen, maar nu in elk geval nog...
Maar alles wat ik voel lijkt mijn wereld op zijn kop te zetten. Wat ik voel herken ik als voorboden van het ongesteld worden...maar ik weet niet hoe het is als dat niet zou gebeuren...ik weet niet hoe het voelt...
Hoop en vrees...het slingert me heen en weer.
Ik ga afleiding zoeken en ondertussen bid ik...
...Heer, ik heb u zo nodig... mijn hart gaat naar u uit... Heer blijf bij ons, maak ons sterk en geef ons moed, hoop en vertrouwen om door te gaan...
Wat is het goed te weten, Heer, dat u voor ons kleintje zorgt, hoe of waar dan ook. Dat geloof ik, dat voel ik, dat weet ik en dat is een geweldig goed om te weten...

U bent mijn Rots, U bent mijn Anker, mijn Burcht en mijn Bevrijder...
Wat is het HEERlijk om bij U te Schuilen...
Vader ik hou van U.
Kom ons tegemoet, houd ons vast, troost ons...U weet wat goed voor ons is.
Mijn vertrouwen is op U.

Lief kleintje...

Vanmorgen in de dienst in de Meerkerk, mochten we weer erg mooie liederen zingen. Liederen die een gebed op zich zijn. In het zingen kan ik vaak mijn gevoel de vrije ruimte geven en dikwijls mag ik ervaren dan heel dicht bij God te zijn. Tranen van emotie, zowel van vreugde als van verdriet of pijn, maar ook van dankbaarheid, zijn me dan vaak niet vreemd. Meestal loopt het allemaal door elkaar. Vanmorgen sprak Andries over 'Vrij om gelukkig te zijn'...
Toen ik mezelf afvroeg of ik gelukkig was, kon ik daar volmondig JA op zeggen. Soms voel ik het niet, maar ik weet dat het er altijd is. Het kennen van de Heer, als mijn verlosser en zaligmaker... dat is ZIELSGELUK... en dat gaat boven alles uit. Verdriet, pijn, vreugde...wat het ook is... het gaat er bovenuit.
Vanmorgen werd ik dus ook weer geraakt door de liederen. De woorden brachten me heel dicht bij het kleine embryo dat is teruggeplaatst... Het bracht me dichtbij ons verlangen, maar het bracht me vooral ook heel dichtbij God zelf. Hoe het ook zal gaan met deze vrucht...het is veilig in Zijn handen...Het is GOED. It is well with my soul...

De volgende liederen zongen we en waren voor mij een gebed. Ik wil ze hier graag opnemen in de hoop en het verlangen dat op een dat ons kind mag lezen wat vandaag al mijn gebed voor hem was... Lief kleintje...

Opwekking 518

Heer, U doorgrondt en kent mij;
mijn zitten en mijn staan
en U kent mijn gedachten,
mijn liggen en mijn gaan.
De woorden van mijn mond, o Heer,
die zijn voor U bekend
en waar ik ook naar toe zou gaan,
ik weet dat U daar bent.

Refrein:
Heer, U bent altijd bij mij,
U legt uw handen op mij
en U bent voor mij
en naast mij
en om mij heen.

Heer, U bent altijd bij mij,
U legt uw handen op mij
en U bent voor mij
en naast mij
en om mij heen,
elke dag.

Heer, U doorgrondt en kent mij,
want in de MOEDERSCHOOT
ben ik door U geweven;
U bent oneindig groot.
Ik dank U voor dit wonder, Heer,
dat U mijn leven kent
en wat er ook gebeuren zal,
dat U steeds bij mij bent.
(Refrein)


Opwekking 429

Refrein:
God wijst mij een weg
(ook) als ik zelf geen uitkomst zie.
Langs wegen die geen mens bedenkt,
maakt Hij mij zijn wil bekend.
Hij geeft elke dag
nieuwe liefde, nieuwe kracht.
Als ik mijn hand in Zijn hand leg,
Wijst Hij mij de weg, wijst Hij mij de weg.

Al moet ik door de wildernis - Hij leidt mij.
Hij toont mij een rivier in de woestijn.
Alles zal ooit vergaan
maar zijn liefde blijft bestaan
en Hij maakt iets heel nieuws vandaag.
(Refrein)

Laat de woorden verder maar voor zich spreken...dat deden en doen ze bij mij ook...
Groet Coortje

We zijn er stil van...

Tsja... We zijn er stil van... wat zal ik eens schrijven?
Graag wil ik vertellen hoe het gaat, wat we allemaal weer meegemaakt hebben, maar ja ik heb even niet duidelijk hoe ik dat zal doen... Het beste is denk ik om gewoon maar te beginnen.

Afgelopen zondag heb ik voor het laatst geschreven. Dat was best een emotionele dag, veel spanning en onrust... Achteraf zie ik echter HEEL duidelijk dat God erbij was. Hij wist dat we het nodig hadden heel dicht bij Hem te zijn en met Hem te praten, Hij wist ook dat we dat zelf heel moeilijk vonden... Wat is het dan geweldig als mensen voor je bidden. Daar gaat zoveel kracht van uit.
En wat een lieve schoon'heit' heb ik toch...
Al met al mocht ik maandag een stuk fitter en zeker bemoedigd opstaan. God is zo dichtbij, zelfs in die,naar het lijkt, kleine dingen.
Toch bleef het deze week wel spannend...... In gedachten en in gesprekken ben je er steeds mee bezig.
Vanaf zaterdag 28 juni waren we bezig met het doen van ovulatie testen...we hebben er drie nodig gehad, want maandag morgen konden we de LH piek vastleggen. Twee fel roze streepjes op de tester. Dus heb ik maandag morgen naar het Rijnland ziekenhuis in Alphen gebeld. Daar kreeg ik te horen dat zij contact op gingen nemen met het IVF laboratorium in Voorburg en dat ze me terug zouden bellen als ze meer wisten. Toen ze een uurtje later belden kreeg ik te horen dat ze donderdag 3 juli een cryo zouden gaan ontdooien en dat we dan vrijdag 4 juli om 10.00u konden bellen met het IVF lab. Als alles dan goed zou zijn, zouden we 's middags mogen komen voor de terugplaatsing.
Dit was voor ons gevoel wel wat laat, maar hoe meer we er over na dachten, was het ook wel logisch, want dit embryo was al groter bij invriezen en zouden ze ook nog proberen het op te kweken.
Afwachten dus maar weer. Ondertussen op het werk het een en ander geregeld om vrijdag vrij te kunnen zijn en verder maar zoveel mogelijk ons ding gedaan. Woensdag heb ik nog even met het lab gebeld, omdat ik me afvroeg of nu duidelijk overgekomen was dat we graag twee cryo's wilden laten terugplaatsen. Onze gynaecoloog had ons dat aangeraden omdat je dan meer kans hebt. Dit was echter niet goed overgekomen, dus het was goed dat ik belde.

Donderdag was ik vrij en ben ik nog even bij de huisarts geweest. Ik had de afspraak gemaakt ivm de bloedarmoede. Dat was echter inmiddels al duidelijk. Toch ben ik maar gegaan. Ik bleef maar verkouden en had nog wat vage klachten. Ik dacht het kan geen kwaad om mijn verhaal even te gaan doen. Het is gewoon ook een heel erg belangstellende man. Dat op zich is al prettig. Naar aanleiding van mijn verhaal leek het hem echter nog goed om even te testen of ik niet evt. ook te kampen had met een blaasontsteking (soms wordt het niet opgemerkt en het zou ook nadelig zijn voor als je zwanger wilt worden). Na meteen een snelle test bleek dit echter mee te vallen. Ach die test had ik nog nooit gehad, dus die kon er nog wel bij en dan weten we dat ook maar weer.
Heel deze donderdag waren we in gedachten bij onze 'kindertjes'. Ja, zo zien we het. Het is iets van ons samen. Het is samengesmolten en dus nieuw leven... Als het mis gaat, als we ze verliezen... dan voelt het toch als een verlies. Een mini-miskraam noemde de IVF verpleegkundige het de vorige keer toen duidelijk was dat het niet gelukt was.
Het troost me te weten dat God ook dit leven in Zijn handen draagt. Hij is erbij...

Hopend en biddend (wat geweldig dat God ons ook Zijn Geest geeft om voor ons te bidden en dat Hij ook vele vormen van gebed geeft, wat een geestelijk geboorte...De Geest weet precies wat we nodig hebben) doen we ons ding en wordt het vrijdag.

Vandaag 4 juli...
Goed geslapen. Gerco-Kees werkt thuis en ik doe de boekhouding. Zo zitten we samen op de studeerkamer en wordt het 10.00u. Gerco-Kees belt. Even is er een teleurstelling, want het is toch niet goed doorgekomen dat we twee cryo's ontdooid wilden hebben. Evt. kunnen ze nu nog een tweede ontdooien, want ze zitten stuk voor stuk ingevroren, maar dit wordt eigenlijk afgeraden.
Het goede nieuws is namelijk dat het ontdooien heel goed is gegaan en dat het embryo er heel goed uitziet en zich ook al gedeeld heeft sinds gisteren.
Dat zou een evt. tweede niet meer kunnen doen in zo'n korte tijd. Ik ben even teleurgesteld, vooral omdat je denkt dat je het goed geregeld hebt, maar blijkbaar was het toch zo de bedoeling. Ik geloof dat God het in de hand heeft. Het feit dat het ontdooien verder zo goed is gegaan, is trouwens voor mij ook een teken dat God het goed vindt zo. Het gaat volgens Zijn plan. Het is GOED. Hoe het nu ook verder zal gaan. Dit jonge tere leven ligt in Zijn handen. Hij waakt er over en Hij weet wat het beste is.
We zijn opgelucht...om vier uur mogen we komen voor de terugplaatsing...

De rest van de dag zijn we lekker bezig met ons ding. Het is spannend, maar we zijn ook kalm en rustig en vol vertrouwen. Het is wel nog steeds, zoals de hele week al, heel onwezenlijk. Stel je voor dat we nu straks toch echt in verwachting zijn??? Het is vooral ook onwezenlijk omdat we al zo gewend zijn om met hormonen in de weer te zijn, dat het vreemd is dat dat nu helemaal niet hoeft. Het wordt helemaal ingepast in mijn eigen cyclus...wat eigenlijk toch ook weer heel goed zou zijn, lijkt mij...

Na een beetje file, komen we keurig op tijd bij het Diaconessen ziekenhuis in Voorburg aan. Net voordat we naar binnen gaan, nemen we buiten nog even de tijd om samen te bidden en alles op te dragen aan God. Ik moet met een volle blaas komen en merk dat dat wel gelukt is. Ik ben dan ook wel jaloers op GK die gewoon nog even kan gaan plassen. Dan staan we voor de deur van het lab en bellen we aan. Wat een lief mens is die laborante toch. Je voelt je helemaal op je gemak door haar. Als ik vertel dat ik erg nodig moet, zegt ze dat ik best nog even wat mag lozen... Dat lucht wel op. Dan gaan we met haar het laboratorium binnen. Ze verteld eerst al dat het toch echt wel goed is dat het er maar 1 is, want hij doet het 100% goed... helemaal volgens het boekje. Er is geen 1 cel verloren gegaan bij het ontdooien. Wat een geweldig moment... We krijgen hem te zien op de laptop. In vergelijking met die viercellige van de vorige keer is hij echt al groot (zo'n 16 cellen...je kunt de cellen niet eens meer stuk voor stuk zien. We mogen foto's maken en ze zal het origineel ook mailen. Wauw.
De laborante is oprecht trots en toont ons een boek met plaatjes... volgens haar heeft ons embryo dat boek eerst gelezen en is hij het toen na gaan doen...:-)
Na een paar minuten komt de gynaecoloog...alles wordt in gereedheid gebracht. Er wordt een echo apparaat op mijn buik geplaatst zodat we mee kunnen kijken. GK probeert dit ook te fotograferen, maar we krijgen ook een echte echo foto mee.
En dan in een fractie van een paar seconden zit het er in. Actie geslaagd. Na dat de dokter nog het een en ander verteld heeft, kleed ik me aan en zijn we even alleen in het kamertje...
Wat is er mooier dan op zo'n moment meteen samen God te danken en alles opnieuw aan Hem op te dragen...
Zo gaan we de komende weken van afwachten ook in. Biddend, vertrouwend, het van Hem verwachtend.
Ik bid nu dat we dat ook vast mogen houden. Dat Hij ons zal bemoedigen, kracht geven, geduld geven...Ach de Geest weet wat we nodig hebben. Wat heerlijk om met Hem te bidden tot de Vader...

We zijn er stil van...

Geduld is een schone zaak... maar soms ook een zware...

De titel van dit schrijven verwoord een beetje hoe ik me voel op het moment. Geduld is een schone zaak...geduld hebben is goed en door de bevrijding van Jezus weet ik ook dat geduld beloont wordt. Soms op een totaal andere manier dan we zelf hadden bedacht of gedacht en soms duurt het ook veel langer dan we voor mogelijk hadden gehouden...
Dan is er heel veel volharding, geloof en vertrouwen nodig en dat is soms erg moeilijk... oftewel zwaar.

Maar wat is het volgende lied dan weer een geweldige bemoediging, een hart onder de riem, een hele troost...

Al mijn zonden, al mijn zorgen,
neem ik mee naar de rivier.
Heer, vergeef mij en genees mij.
Vader, kom, ontmoet mij hier.

Want dit water brengt nieuw leven
en verfrist mij elke dag.
't Is een stroom van uw genade,
waar 'k U steeds ontmoeten mag.

Here Jezus, neem mijn leven,
ik leg alles voor U neer.
Leid mij steeds weer naar het water;
'k wil U daar ontmoeten, Heer.

Kom ontvang een heel nieuw leven,
kom en stap in de rivier.
Jezus roept je, Hij verwacht je
en Hij zegt: "ontmoet mij hier".

Leid mij steeds weer naar het water;
'k Wil U daar ontmoeten, Heer.

Hem altijd te mogen ontmoeten, mijn leven in Zijn handen mogen en kunnen leggen...dat is geweldig...Hij verwacht me, Hij wil me genezen, maar ook vergeven...

Want oh wat ben ik soms dom...steeds weer denk ik dat ik het zelf moet doen. Laat ik me voortslepen door allerlei dingen waarvan ik 'denk' dat ze 'moeten'.
Wat een onzin...in en door Jezus ben ik VRIJ... Hij bracht dor Zijn dood en opstanding NIEUW leven en HIJ wil me elke dag weer uit Zijn Bron laten drinken...
Maar vandaag ervaar ik weer en belijd ik het ook, dat ik zelfs dat drinken niet alleen kan. Ik heb Zijn hulp nodig. Zijn kracht, Zijn aansporing, Zijn Liefde...
Maar wat een genade. Hij wil het me geven, Hij zal het me geven...? NEE, Hij heeft het me al gegeven. Op die waarheid mag ik staan als een ROTS. Hij heeft een goed plan met mijn, met ons leven. Dat plan is niet iets van morgen, overmorgen of over een paar jaar. NEE, dat Plan is van HIER en NU, vandaag. En morgen mag ik dat weer zeggen. HIER en NU. Hij is bij me. (Bedankt dat U WdV en J vandaag gebruikte om tot mijn hart te spreken vandaag.)

Nu draait op de achtergrond het lied...ik kies vandaag, ik leef voor U, ik geef mijn Ja aan U, ik kies vandaag, ik wil Uw stem verstaan...
Geweldig, wat is God groot. Hij spreekt zelf door een lied wat ik willekeurig uitkies...
Hij is mijn Wonderbare Raadsman...

Ik bid dat Hij dat ook de komende dagen zal tonen. Het is een spannende tijd en we hebben de afgelopen tijd ook weer veel meegemaakt. Ik ben klaar met mijn studie, maar de verwachtte rust wilde niet erg over me komen. Ik voelde me steeds maar moe en niet op en top fit. Maandag 16 juni moest ik voor controle naar het ziekenhuis in Rotterdam. Leuke nieuwe arts heb ik daar gekregen. Een jonge vrouw, heel meelevend en ze verteld uitgebreid wat ze doet.
De controle was al heel vroeg in de morgen, maar de bijbehorende onderzoeken en het bezoek aan de arts zelf verliepen zeer voorspoedig. Het ziet er allemaal ook nog steeds goed uit. Vrijdag 20 juni kreeg ik echter toch een telefoontje. Het bloed zag er wat betreft de Hodgkin goed uit, maar ik zou bloedarmoede hebben. Waarschijnlijk door ijzer tekort. Dat verklaarde voor mij wel meteen mijn vermoeidheid. Ook heb ik sinds dat weekend last van vastzittend slijm, maar ook dit zal te maken hebben met een verlaagde weerstand. Afgelopen week heb ik nog even bloed laten prikken en nu is het zeker. IJzer tekort, dus een ijzer kuurtje. Hoewel ik me nog steeds niet fit voel, wel steeds wat beter, lijkt dat stukje nu echter toch weer opgelost te zijn.
Psychisch geeft het wel weer een duw. Ik schrok toch wel erg dat, hoewel het redelijk onschuldig is, zo'n bericht vanuit Rotterdam komt. Dat is toch duidelijk het ziekenhuis wat ik associeer met Hodgkin... en als ik dan vandaag ook over een gemeentelid hoor dat hij een vorm van lymfeklier kanker heeft, dan gaan mijn bellen wel even allemaal rinkelen en wordt ik getroffen door een pijl van angst en herinneringen.

Naast dit alles zijn we de afgelopen weken ook al weer twee keer bij de gynaecoloog geweest. Op 16 juni was ik weer ongesteld en hebben we met het ziekenhuis gebeld om te vertellen dat we de komende maand een of twee van onze cryo's (ingevroren embryo's) terug willen laten plaatsen. Als gevolg daarvan moesten we afgelopen woensdag, 25 juni, de 10e dag van de cyclus, komen voor een echo om te zien hoe het gaat met de eirijping en het opbouwen van het baarmoeder slijmvlies. Nou dat zag er wel goed uit, maar voor een meer nauwkeurige timing moesten we vrijdag 27 juni nog een keer een echo komen laten maken. Donderdag 26 juni zijn we ook nog even in het ziekenhuis geweest...dit keer was GK aan de beurt. Hij had een zeer hinderlijk bultje op zijn linker elleboog. Waarschijnlijk niets engs, maar toch wel even een nare ingreep. Een paar flinke hechtingen en dan op zo'n gewricht...best heel vervelend en hinderlijk. In feite staat er 14 dagen rust voor, maar we hopen dat hij toch wel halverwege volgende week weer aan het werk kan.
Nou en toen vrijdag dus weer voor een echo...
Baarmoederslijmvlies en eitje zagen er goed uit, dus vanaf zaterdag 28 juni mocht ik beginnen met het doen van ovulatietesten. Hier kregen we alle middelen voor mee, maar moet wel zelf betaald worden. Zodra de test een positieve uitslag geeft, oftewel als mijn LH piek wordt gemeten, mogen we bellen naar het ziekenhuis. Zij gaan dan met het laboratorium bellen en dan wordt er gekeken welke dag het beste is voor de terugplaatsing. Na de LH piek heb je in principe 24 tot 48 uur daarna een eisprong... Daarna, ik weet niet precies wanneer, of hoe ze dat bepalen, zal een bepaald moment gekozen worden voor de terugplaatsing. Dat moeten we nog even afwachten...
Al met al allemaal weer een heel spannend gebeuren...
Want ergens moeten we er ook rekening mee houden dat het bij het ontdooien van de embryo's mis kan gaan. Volgens de verpleegkundige gebeurde het de laatste tijd vaak dat de celletjes van het embryo beschadigd raakten door de scherpe ijskristallen en ja dan houd je niet veel over.
Ik vind het maar moeilijk en spannend allemaal... Ik moet het ook echt steeds weer in Gods handen leggen, want zelf weet ik er soms geen raad mee. Er komt zoveel op ons af...

Ook nog als het gaat om adoptie...maar daarover meer in een volgend stuk... Dat herinnert mij eraan dat ik ook nog wat wilde schrijven over de mislukte IVF poging. Ach er is altijd zoveel te schrijven, maar niets moet.
Echter is het ook zo dat het wel lucht geeft als je het er uit gooit. Maar dat is ook weer mijn struikelblok de laatste tijd...Ik kan er zo moe van worden dat ik niet gewoon kan vertellen dat het goed gaat...steeds weer zit er een heel verhaal aan vast...kijk maar eens naar dit blog bericht...wat een eind al weer en voor mijn gevoel is het nog maar een klein beetje van alles...
Maar ik ga nu stoppen, want manlief is heerlijke broodjes aan het klaar maken en straks gaan we maar eens lekker samen naar buiten. Ik ben benieuwd wat voor wandeling GK heeft uitgezocht...
Groetjes en tot later...

Hallo allemaal,

Hier ben ik weer eens...ik heb me de afgelopen twee maanden even heel erg op mijn cursus gestort, stage gelopen en alles vastgelegd in verslagen, logboeken, leerplannen etc. Maar vandaag was de grote dag en heb ik alles ingeleverd...volgende week nog een eindgesprek en als het goed is...en daar vertrouw ik op...hebben we in september de certificering.
Echt heerlijk om klaar te zijn, maar ook nog een beetje onwezenlijk. Ik geloof da tik nog wel een beetje een cooling-down nodig heb. Ik ga voorlopig echter geen grote stappen ondernemen op werkgebied. Even rustig alles laten bezinken en dan ben ik ook heel benieuwd wat God, de Leider van mijn leven, me op het pad brengt. Dat Hij plannen met mij en met ons heeft, geloof ik in elk geval zeker. Ik hoop hier binnenkort ook nog even een uitgebreide terugblik te doen op de afgelopen twee maanden. Gewoon even op een rijtje zetten wat er gebeurd is. Praktisch, maar zeker ook in gevoel en denken als het gaat om onze kinderwens. We leven nu een klein beetje toe naar een nieuwe stap wat betreft de ingevroren bevruchte eitjes die we nog hebben... Spannende tijden dus ook weer...maar rustig aan.
Afgelopen zondag zongen we in de kerk nog ons lied...

Machtige Heer, grote Verlosser,
iedere dag kneden Uw handen
mijn leven als klei.
Zo vormt U mij naar uw plan.

U roept mij zacht in uw nabijheid;
daar vind ik kracht,
uw Geest omgeeft mij.
Leer mij, o Heer,
hoe ik steeds meer leef als U.

U riep mij om voor U te leven,
aan U alleen wil ik mij geven.
Trek mij, o Heer,
dichter naar U toe.

Neem mij, kneed mij,
vorm mij, vul mij:
ik leg mijn leven in uw sterke hand.
Roep mij, zend mij,
leid mij, wandel naast mij:
ik leg mijn leven in uw sterke hand.

Wat een geweldig lied is dat toch met een geweldige tekst.
Al zingend dit te bidden vind ik geweldig.
Ik hoop jij ook.

Coortje

Hoge wegen...

Dat God Grootse plannen heeft, blijf ik geloven...dat wil ik, daar kies ik voor omdat ik WEET dat HIJ altijd dezelfde blijft...
Hij is echter ook God en Hij overziet het geheel, Zijn wegen zijn soms, of misschien wel vaak, hoger (grootser) dan ik bevatten of begrijpen kan...
Op ons verlovingskaartje stond:
'Want mijn gedachten zijn niet u gedachten en uw wegen niet mijn wegen, luidt het woord des Heren.
Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten.' - Jesaja 55:8-9

Terwijl ik deze tekst zo opschrijf, raakt het me en dank ik God voor deze tekst...
Het geeft mijn verdrietige hart weer wat vernieuwde moed.
Het troost me te weten dat God groter is dan alles en ook mij, ons draagt en onze wegen kent.

Jullie begrijpen het waarschijnlijk al, maar wij zijn op vakantie naar Rhodos gegaan, met de sterke hoop en verwachting dat we met zijn drieën zouden zijn, maar helaas zijn we toch weer met zijn tweeën teruggekomen. Dat doet pijn...dromen die we even de vrije loop durfden te laten gaan, zijn voor nu even ingestort...
Maar wat geweldig dat we elkaars maatjes mogen zijn...dat we door onze vakantie op Rhodos ook samen de mogelijkheid hadden om het samen te beleven en gewoon ook te ontspannen (want we hebben wel onwijs lekker zomer gehad en veel gefietst en gewandeld door en over de bergen van Rhodos...dat waren trouwens ook hoge wegen zeg :-)).
Maar goed... zoals het vaak gaat in het leven...vreugde en verdriet gaan samen...

Het is nu gewoon even heel verdrietig en ook confronterend nu we weer in Nederland zijn. We zijn zo blij met jullie allemaal. Zoveel medeleven en zoveel gebed. Dat helpt ons echt en hebben we eigenlijk ook gewoon nodig. Dat we nu moeten komen met verdrietig nieuws is echter ook confronterend...nou ja jullie snappen het wel...
We hopen velen van jullie snel ook weer persoonlijk te spreken. Misschien hierover, maar misschien ook juist wel even niet...wat fijn dat we weten dat dat ook allemaal kan...

Vanuit de wetenschap dat we worden gedragen in Gods handen en ons leven elke dag in Zijn handen mogen leggen (zie ook Opwekkinglied 598), groet ik jullie...

Grootse plannen...

Dat God grootse plannen met de wereld en ieder mens individueel heeft heb ik altijd al geloofd, maar wat geweldig als je het ook weer mag voelen...er iets van mag proeven...

Ik geloof...
...wat in Jeremia staat...hoofdstuk 29, vers 11...

Mijn plan met jullie staat vast - spreekt de Heer.
Ik heb jullie GELUK voor ogen, niet jullie ongeluk:
Ik ZAL je een HOOPVOLLE toekomst geven.

Dat beloofd Hij jou, dat beloofd Hij mij en ons, maar zeker ook het door Hem geschapen, nog vormeloos nieuwe leven...

En dan is er HOOP voor ons, maar denk ik zeker ook aan de blijde berichten dat er op het moment weer 3 neefjes of nichtjes door ons worden verwacht. Wat een getuigenis van Gods Grootheid.
En dan nog die bijna 10 vrienden stellen om ons heen die het verwachten van dit nieuwe leven ook mogen kennen...

Te geloven en te weten dat HIJ ook voor al die nieuwe levens al een PLAN heeft...
...dat is LOUTER VREUGDE...

Just wait and Go on...

We vinden gelukkig lekker wat afleiding in ons werk. Ondertussen houden we ons hart vast en praten we er regelmatig met elkaar over, maar brengen we het vooral ook steeds weer bij onze Vader.
We wachten af...en gaan verder gelukkig met plezier onze gang...

Op het werk zijn we ook een beetje aan het afronden, want zondag vertrekken we heerlijk voor 8 dagen naar Rodos. De verwachtingen voor het komend weekend zijn 20 graden...zou dat niet geweldig lekker zijn?
We gaan het beleven.

Groetjes Coortje

Nummertje 8

Het is nu alweer dinsdag 8 april en plaats het onderstaande bericht van afgelopen vrijdag 4 april weer terug. Door wat technische problemen hier, doordat ik nog wat wilde bewerken, was hij er even af...

Hallo allemaal,

Vandaag, vrijdag 4 april, was het ineens zover...we gingen op weg naar Voorburg. Misselijk en ietwat uit mijn doen (spanning???) zat ik naast GK, die er ook niet het meest relaxed uit zag. Onderweg heb ik nog even een fles van 3 kwart liter water leeg gedronken, want ik moest met een volle blaas komen. Lekker is dat als je ook al gespannen bent. Na even wat file op de A4 reden we dit keer gelukkig in een keer goed en kwamen we bij het Diaconnessenhuis in Voorburg aan. Parkeerplekken genoeg, en zo waren we mooi op tijd. GK ging nog even naar het toilet...Ik hoopte maar hard dat ik straks nadien ook meteen zou mogen.
Toen op naar de afdeling voor IVF...zouden de bevruchte cellen er nog zijn? Of zouden ze misschien zo minimaal van kwaliteit zijn dat er verder niets meer gebeurd is...
We bellen aan bij het lab en worden vriendelijk begroet door een rustige jonge vrouw. We mogen nog even in de wachtkamer gaan zitten, waar nog een stel op hun beurt zit te wachten. Allemaal bladen... ik blader even door een blad van Pink Ribbon...goeie zaak, maar het boeit allemaal even helemaal niet... Dan mogen we naar binnen.
Weer die vriendelijke jonge vrouw...we kijken met haar in een notitie boekje...daarin staan alle gegevens van onze 12 eitjes en...wat een verrassing...8...ja...8 bevruchte eitjes. Verbaasd vragen we hoe dat kan. Ze verteld dat die ene wat later startte maar toch nog mee is gaan doen. Wouw.
Dan kijken we hoe de stand nu is. Hun laatste metingen staan genoteerd en vertellen ons dat er zo'n 4 eitjes 4-cellig zijn, een 5-cellige, een 6-cellige en nog twee van 2- of 3-cellig. Ook de afmetingen staan erbij en of er een mooie kern aanwezig is. Mijn eerste gedachte is, nu zullen ze die 6-cellige wel nemen. Maar de mevrouw stelt nummertje 8 voor...een prachtige 4-cellige met mooie kernen. Omdat ik nog onder de 35 ben is ook het protocol dat ze er 1 terugplaatsen, dus haar voorstel is om die te nemen en dus nummertje 8 samen eens te gaan bekijken.
Een gezellige laborante met een amerikaans accent komt assisteren en sluit een camera aan op de microscoop en die wordt weer met een usb kabel aangesloten op de laptop die er naast staat. De eerste dame pakt het desbetreffende schaaltje waar onder andere nummertje 8 in ligt en legt die onder de microscoop. En dan is hij daar, nummertje 8...de amerikaanse laat zich een verheugde kreet ontglippen en er wordt ons dan ook verteld dat het een prachtige viercellige is...een embryo noemen ze het, volgens mij heet het formeel nog een zygote, 'but what's in a name?'.
Hij is prachtig. Ze proberen ons nog de mooie kern van een cel te laten zien, maar dat valt ons niet mee. Er komen wel weer allerlei practicum lessen van biologie bij mij voor de geest, maar nou ja het is gewoon PRACHTIG.
Vervolgens wordt het petri schaaltje weer onder een soort stolp geplaatst waar het warm blijft en mogen wij nog even naar de hal om te wachten tot de dokter zover is om de terugplaatsing te doen.

Eenmaal weer in het wacht kamertje krijg ik ineens een korte maar hevige ontlading van alle spanning en geluk en lopen de tranen over mijn wangen. We zijn opgelucht...het gaat echt gebeuren...we zijn blij en onwijs dankbaar. Zo bijzonder dat dit allemaal kan en als je al die apparatuur ziet en als je beseft hoeveel mensen er wel niet voor je bezig zijn, dan wordt je stil en kan ik God alleen maar danken...want boven alles is er wel het besef dat wat al die mensen en apparaten ook doen...er is er 1 die ECHT leven geeft. Alleen God is de schepper van nieuw leven. Hij heeft de natuur zo wonderlijk gemaakt...en Hij gaf de mens de kennis om dit allemaal te kunnen.

Maar goed, ik was nog aan het bijkomen van mijn emotionele ontlading, toen we alweer binnen mochten komen. Ik zal je de details van de terugplaatsing besparen, maar wat ik wel kan zeggen is dat het pijnloos en eigenlijk heel mooi was. We mochten ook op het scherm via een echo mee kijken, we zagen ook echt het moment van inspuiten. Het verloopt allemaal heel secuur en ook hier weer twee geweldig aardige dames.
De arts vertelde ons nog dat we het ons nu zo moeten voorstellen dat de celletjes zo tussen twee laagjes vast geklemd zitten in de baarmoeder als een hagelslag korrel tussen twee boterhammen met boter. Op mijn vraag waarom ze nu niet voor die 6-cellige hadden gekozen, vertelde ze ons dat dat wsl een hardloper is. Na twee dagen is het het normaalst om een viercellige te hebben. Hardlopers zijn doodlopers was hun motto, ze kiezen liever degelijk voor één die rustig optrekt maar dan gestaag voort gaat...
Nou en dat is precies wat we nu hopen en waar we voor bidden...

Wat betreft de andere bevruchte cellen, die gaan ze nog even tot ongeveer 8 cellig opkweken in de warme 'broedkast' en die cellen die dat goed doen, zullen ze dan in gaan proberen in te vriezen, voor een evt. volgende poging.

Tsja en dan ga je naar huis. Gelukkig mocht ik meteen naar het toilet. Een volle blaas was er alleen voor om alles op de echo beter te kunnen zien. Onderweg naar huis was het allemaal heel onwezenlijk en de spanning kwam ook wel weer wat terug, want ja nu moet je gewoon twee weken wachten... Van te voren leek me dat niet zo'n probleem, maar ik kan me nu al voorstellen dat dit het pittigste deel kan worden als je niet oppast.
We nemen ons dan ook voor om te proberen zoveel mogelijk het dagelijkse ritme op te pakken. Maandag maar weer gewoon aan het werk...Benieuwd hoe dat gaat. Ik wil nog wel veel doen voor mijn cursus, maar ja het speelt nu toch steeds door je gedachten natuurlijk...
We gaan het beleven en stellen ons vertrouwen op God die ons ook in dit alles nabij zal zijn.

In elk geval zijn we al heel blij en dankbaar dat we nu verder zijn dan ooit...

De dag van Terugplaatsing

Goedemorgen,

Vandaag is de grote dag van de terugplaatsing...ik ben echter zo duf en loom dat ik me er amper druk over kan maken. Tsjonge jonge zeg...ik denk dat het een bijwerking is van de utrogestan kapsules. Daar in zit het hormoon progesteron wat er voor zorgt dat mijn baarmoederslijmvlies zich goed opbouwt. Door al die andere hormonen heeft zich dat niet helemaal goed ontwikkeld en dat is natuurlijk wel nodig voor een goede innesteling. Dus 3x daags 2 kapsules...maar poeh he...volgens mij zijn de bijwerkingen vermoeidheid en misselijkheid wel op mij van toepassing. Ach misschien heb ik vanmorgen ook gewoon wel te lang op bed gelegen. Maar ja net toen ik er uit wilde gaan tegen negen uur, bedacht ik dat ik de utrogestan nog niet ingebracht had en als je dat doet moet je daarna een kwartier blijven liggen...dat deed ik, maar ja ik viel er ook gewoon weer bij in slaap.
Ik weet niet of het nog goed komt met mij vandaag, kwa duffigheid, maar ik zal mezelf nu eerst maar eens proberen onder handen te nemen en even wat huishoudelijke klusjes gaan doen.
Tot later maar weer.
Coortje

12 eitjes, 7 bevrucht... hoe zal het verder gaan?

Hallo allemaal...

Verheugend nieuws...ik ga straks nog wel weer verder met de dagen die nog niet beschreven staan, maar ik moet eerst even kwijt dat het nu heel GOED gaat... Gisteren hebben we de punctie gehad waarbij we maar liefst een oogst van 12 eitjes hadden en het kwa pijn ook allemaal erg mee viel.
GK is met de eitjes, veilig opgeborgen in een warm houd koffertje, naar Voorburg, waar het IVF laboratorium is, gegaan. Daar heeft hij nog eens een zaad productie van 40 miljoen geleverd en hoorde hij dus dat er 12 eitjes gevonden waren.
Dat was allemaal al boven verwachting, want tijdens de laatste echo heeft de arts 7 of 8 follikels getraceerd. Helemaal top dus. Natuurlijk moesten we nog wel afwachten wat er van die 12 rijp zou zijn en wat zich zou laten bevruchten...nou daar mochten we net over bellen...HET ZIJN ER 7.
Zeven bevruchte eitjes, echt geweldig, maar tegelijk ook heel spannend. Voor mijn gevoel wordt het nu pas echt spannend. Die punctie...ach ja dat doet even pijn, maar dat gaat ook weer over. Maar hier en nu moet je gewoon afwachten. Afwachten hoe het zich verder gaat ontwikkelen, of ze goed gaan groeien...
Morgen worden we om 14.30u verwacht in Voorburg en dan gaan we met hen kijken hoe het er voor staat en welke er het beste teruggeplaatst kunnen worden. Dan wordt ook besloten of dat er 1 of 2 zullen zijn.
Echt Spannend man...maar ik voel me wel onwijs dankbaar. Zo ver als dit zijn we nog nooit gekomen. Ik ervaar ook echt Gods zegen over een aantal dingen die de laatste tijd gebeuren en natuurlijk over deze uitslagen. Geweldig mooi gestuurd vind ik het bijvoorbeeld dat GK nu sinds ongeveer 3 weken aan een project in Nieuwegein werkt en van de zaak een huurauto heeft gekregen om daar te komen. Hij is daardoor elke dag veel eerder thuis en is zo'n beetje mijn prive kok. Ik heb het heel druk gehad en heb me ook niet altijd geweldig gevoeld door de hormonen, dus ik geniet er erg van dat hij dit doet en hij heeft er nog plezier in ook. Wat ik ook een bijzonder wonder van boven vind is dat GK juist vandaag geacht werd om thuis te werken. Hij moet een klus doen via het internet en op zijn werk is dat systeem eigenlijk te traag en dus wilden ze dat hij thuis zou werken omdat het daar sneller gaat. Nou ja dat is dus ideaal, want nu waren we samen toen we naar Voorburg moesten bellen...God is goed en zorgt veel meer voor ons dan we soms zelf doorhebben.
Wouw.

30 maart 2008

Hallo allemaal.

Hier ben ik weer eens. Het heeft even geduurd, maar ja ik moet er ook altijd weer even de tijd voor hebben hoor. Als ik hier dan ga bloggen wil ik het ook goed en zo compleet mogelijk doen...
Voor mij is dit als een soort dag- of logboek...
De laatste keer dat ik schreef was vrijdag 14/3, dus daar pak ik de draad maar weer op.

zaterdag 15 maart
Ik ben dus gisteren gestart met de decapeptyl. Toen moest het op de morgen omdat ik eerst nog voor de FSH en LH moest prikken, maar de IVF verpleegkundige, had gezegd dat als ik het liever 's avonds deed dat dat ook kon, maar dan zou ik het de eerste dagen steeds een paar uur op moeten schuiven. GK en ik hebben daar over gesproken en over nagedacht en hebben nu besloten toch op de ochtend te blijven prikken. Ik vond het wel wat spannend, want hoe zou je er dan op reageren? Maar er zitten ook voordelen aan. We prikken nu om 6.30u 's morgens, net voordat GK weg gaat en dus zijn we dan nog samen. Dit betekend natuurlijk wel dat de wekker ook in het weekend om 6.15u af moet gaan om te prikken. Maar dan gaat GK heel lief het bed uit om beneden de prikken uit de koelkast te halen...soort ontbijt op bed. Hij vind het zelf ook wel fijn om te doen. Zo heeft hij meer het gevoel dat hij er ook wat voor over moet hebben.
Nog een voordeel is dat je op dat tijdstip eigenlijk altijd nog thuis bent, dus er ook nooit aan hoeft te denken om de spullen ergens mee naar toe te nemen.
Ach ja zo vinden we ook hier weer onze weg in.
Deze 15e maart is verder een rustig en relaxed dagje waarop we vereerd worden met een bezoekje van tante en oom uit Friesland.

zondag 16 maart
Tsja eigenlijk niet zoveel bijzonders te vermelden...

maandag 17 maart
Vanmorgen kon ik bellen over de uitslag van de FSH en LH. Hieraan zouden ze min of meer kunnen zien hoe het staat met de voorraad eitjes en aan de hand daarvan zouden ze mede kunnen bepalen met welke dosis hormonen (Puregon) ik zou moeten prikken.
Er wordt vertelt dat de waarden van de FSH en de LH eigenlijk wel normaal(beide onder de 10??? - de kenners snappen dat misschien) waren voor mijn leeftijd. Gezien de wat schrale rijping in de vorige ronde had het ook kunnen zijn dat dit af zou wijken. Maar dat is dus niet het geval. Op zich een opluchting dus...
Omdat er echter altijd nog van alles meer mee kan spelen waarom die rijping niet wil, wilde de verpleegkundige toch nog even met de Dr. overleggen over de dosis. Dus of ik om half 2 nog een keer terug kon bellen. Zo gezegd zo gedaan en toen hebben we bepaald dat we inderdaad met een dubbele dosis puregon gaan prikken. In plaats van 150 eenheden doen we nu 300 eenheden per keer. Telefonisch hebebn we nog het een en ander doorgenomen van recepten voor de apotheek en een datum voor de eerste echo om te kijken hoe het met de rijping staat.
Nou en dan gaan we er maar weer voor.

Dinsdag 18 maart
Vandaag heb ik een vrije dag en komt GK ook al weer rond 12.00u terug. We hebben vanmiddag namelijk een eerste informatie middag over adoptie gehad. Vorig jaar zomer hebben we ons voor adoptie ingeschreven omdat we op een dag toch echt graag een gezin zouden vormen. Nu was er een voorlichtingsmiddag in Rotterdam die nog vooraf gaat aan het echte traject. Hier vertelden ze van alles over de laatste actuele ontwikkelingen en over de tijd dat het evt. kan gaan duren. Het was een interessante middag, maar we parkeren de info nu verder wel voorlopig. Nu eerst maar richten op de IVF. We wachten maar af hoe onze wegen zullen gaan en waar God ons heen zal leiden.

Woensdag 19 maart
Vandaag gestart met de Puregon 300 naast de Decapeptyl...De decapeptyl legt mijn eigen hormoonhuishouding plat en de Puregon moet er nu voor gaan zorgen dat er eitjes gaan rijpen. Nu maar bidden dat dat er dit keer voldoende zullen worden.
Ik was verder lekker vrij vandaag, alleen 's middags had ik cursus. Die cursus houd me op het moment trouwens wel druk bezig. Ik kan het even niet goed overzien. 16 juni moeten we eigenlijk alles inleveren maar of dat allemaal gaat lukken. Mijn planningen lopen steeds in de soep, er moet nog veel en verder weet ik gewoon ook niet hoe dat allemaal zal gaan met dat IVF. Nou ja morgen gesprek met mijn begeleiders, hopelijk geeft dat weer wat licht op de zaak.

Donderdag 20 maart
Vandaag weer gewerkt. Het was een rommelige dag. Weinig op de groep geweest, maar toch ook een goede dag. De gesprekken met mijn begeleiders hebben me weer de nodige impuls gegeven om er voor te gaan en de cursus op tijd af te gaan ronden.
Verder ben ik vanmorgen bij de rouwdienst van de man van een collega geweest. Een indrukwekkende dienst en een prachtig getuigenis van mijn collega zelf. Ik hoop dat God hier door heen vele harten aangeraakt heeft.
Met prikken gaan we ondertussen gewoon door.

Vrijdag 21 maart
Vandaag was ik weer vrij ivm Goede Vrijdag...terwijl het buiten erg koud is, geregeld regent en ze voor de komende dagen sneeuw opgeven ga ik maar eens naar de kapper voor een lekkere voorjaarscoupe. Lekker blonderen en flink wat korter. De afgelopen tijd ben ik niet echt blij met mijn haar geweest. De kapster weet me ook wel te vertellen dat hormonen echt duidelijk invloed kunnen hebben op je haar. Nou dat was me al wel duidelijk. Het zat gewoon niet prettig. Nu ben ik inmiddels super blond, dat was even wennen, maar GK vond het geweldig en ik geniet ook want het zit gewoon weer zoals ik wil.
Verder veel met mijn huiswerk bezig geweest.

Zaterdag 22 maart
Af en toe voel ik al wel wat steken in mijn buik, ongeveer ter hoogte van de eierstokken. Ik zie dat maar als een goed teken en probeer er verder niet al te veel aan te denken. Ik merk dat ik het een beetje wegstop. Ook heb ik het idee dat de hormonen niet echt een heel sterke invloed op mijn stemming hebben. Ik heb eerder het idee dat het me wat vlak in mijn emoties maakt. Misschien komt het ook wel doordat ik het wat wegstop, maar goed...
Vandaag was wel weer een actieve dag. GK is samen met een vriend op zolder aan de slag gegaan om twee dakramen te plaatsen. Ja ja terwijl het buiten dreigt van de hagel en sneeuw buien en er zo nu en dan ook wat nattigheid valt, zagen zij gewoon twee gaten in ons dak :-).
Het is een zootje en vieze boel geworden maar net na drie uur waren ze klaar. Twee prachtige ramen! Ruimte genoeg voor een gezin...
Om vier uur hebben we de boel de boel gelaten en zijn we richting Groot-Ammers gegaan omdat mijn moeder jarig was deze dag.

6 t/m 14 Maart

Donderdag 6 maart
Na de boodschappen gedaan te hebben bij Dirk van de Broek, heb ik bij Dirkx de zwangerschapstest gehaald die we zondag moeten gaan gebruiken.

Verder zou ik de Progestan ophalen bij de apotheek. Bij de huisarts bleken ze het echter niet te kunnen bestellen, waarschijnlijk doordat het spul net van naam aan het veranderen is. Het nieuwe is er nog niet en het oude is niet meer te krijgen. Maar dus hadden ze niks voor me en ik heb het vandaag nodig. Ze hebben even voor me naar de Apotheek in Kudelstaart gebeld. Daar hadden ze er gelukkig nog 30st op voorraad, dus die kan ik vanmiddag na het werk (tot 18.00u open) ophalen.
De andere 30 gaan ze toch nog proberen te bestellen. Ik heb gezegd dat ik het hen laat weten als ik ze niet meer nodig heb.

Om 11.00u bij mijn psychologe geweest en daar ook onze ziekenhuis-soap uit de doeken gedaan.
Vervolgens door naar het werk en toen om +/- 17.30u de capsules opgehaald in Kudelstaart. In tegenstelling tot de vorige keer moest ik nu E1,85 bijbetalen. Volgens die man moest dat altijd, nou ja ik heb mijn schouders maar opgehaald en betaald. Zoveel is het nu ook weer niet, maar wel vreemd.

Zondag 9 maart
Afgelopen zondag hebben we zelf een zwangerschapstest gedaan. Die gaf negatief aan, maar ja hoe betrouwbaar is dat terwijl je hormoon medicatie gebruikt waardoor je menstruatie uit kan blijven? Dus uiteindelijk, met wat tegenzin van mij, toch maar door gegaan met de Progestan, hormoon medicatie.

Maandag 10 maart
Maandag morgen meteen naar het ziekenhuis gebeld en toen zei de IVF verpleegkundige, dat ik dan toch die dag maar even moest komen om bloed te prikken.
Ondertussen was het op het werk ook heftig. Er zijn veel collega's waar wat mee is, of waar in de familie van alles speelt. Dus eerst zo al een paar verhalen aangehoord, toen er in eens telefoon kwam. Mijn collega was namelijk onderweg gegaan om een aantal cliënten met de bus naar een dagbesteding voor ouderen te brengen en nu was een van die oude mannen in elkaar gezakt en ze waren nog bezig met reanimeren toen ze belden, maar deze cliënt, heeft het niet gered helaas. Ik ben er heen gegaan om de busrit van mijn collega over te nemen.
Mijn collega was aardig van slag die dag en we kwamen op de groep ook nauwelijks aan onze gewone dingen toe.
Ik moest ook al om 15.30u weg om op tijd op het laboratorium te kunnen zijn voor het bloedprikken.
Een pittige dag.

Dinsdag 11 maart
De volgende morgen kregen we te horen dat de schoonzoon van onze eigenlijke buschauffeur was overleden. Hij had een long ziekte, maar was ook vader van een tweeling van drie en een half jaar oud. Heel verdrietig allemaal.
Ik zelf was inmiddels ook al ligt aan het vloeien, maar ja ergens blijf je toch nog hoop houden. Om half 4 kon ik bellen voor de uitslag...helaas negatief. Ergens verwacht je het al wel omdat ik mijn lichaam toch ook meer begon te voelen, maar toch is het een zware dobber. Door alle kunstmatige hormonen herken ik mijn eigen lijf ook niet meer helemaal goed.
Toen ik met het ziekenhuis belde over de uitslag, zei ze dat we wat hen betreft dan bij de volgende ronde (dus een maand niet) dan wel weer konden starten. Maar dat was niet wat wij verwacht hadden. Wij dachten dat we meteen door konden en dat wilden we eigenlijk ook wel, want dan kan het nog net klaar zijn voordat we in april op vakantie gaan naar Rodos. Dit moest de verpleegkundige echter eerst met de arts overleggen omdat ik dan eigenlijk op de eerste dag van mijn menstruatie zou moeten starten met het hormoon decapeptyl, terwijl ze ook nog graag een FSH en LH bloedonderzoek zouden willen doen en dat moet op de derde dag van je menstruatie en zou niet kunnen als ik al met de Decapeptyl gestart zou zijn. Donderdag zou ze overleggen met de arts, dus dan moest ik maar terugbellen.
Oke ... wat een soap... eerst alles maar weer laten bezinken en thuis met GK gaan overleggen en bespreken.

Woensdag 12 maart
Vandaag weer naar het werk. Het zijn lange en pittige dagen. Er moet van alles en er gebeurt van alles. Cliënten van slag, epilepsie aanval...de storm van buiten lijkt ook wel binnen te zijn. Ondertussen zet de ongesteldheid nog niet echt goed door. Als het dan moet, dan wil ik het meestal ook maar meteen goed. Dan gaat er ook weer een soort druk van je lichaam af. Ik heb ook echt het idee dat ik vocht vast ben gaan houden de afgelopen twee weken en dat ik daardoor ook in eens weer meer weeg. Moet ik weer gaan Sonja Bakkeren of zou het beter gaan als de ongesteldheid goed door zet?
's Avonds gaan we nog naar de gemeente special. Ik merk dat ik alle zeilen bij moet zetten. Ik ben moe en ik scherm me erg af tegen alle pijn die ik zou kunnen voelen. Bij het zingen van een van de liederen lopen er in eens toch een paar traantjes los. Na de dienst laat ik me nog even bemoedigen door een kringer die meeleeft, maar ik wil ook snel naar huis. Achteraf zie ik nu dat ik toen de deken van zelfmedelijden om aan het doen was en me daarin aan het opsluiten was. Ook GK krijgt even nauwelijks tot geen ruimte om binnen te komen... maar dat hij niet binnen komt maakt me juist ook soort weer boos. Ik wil geen ruzie...we gaan maar slapen. Ik weet ook wel dat ik gewoon even heel moe ben en dat het morgen vast weer beter wordt. Ik probeer rationeel te blijven (even te rationeel misschien?)

Donderdag 13 maart
De 'sluizen' zijn open en ik ben flink ongesteld. Ik heb vrij vandaag dus om half 10 bel ik het ziekenhuis. De verpleegkundige vertelt dat we toch meteen een nieuwe ronde kunnen starten. Ik moet dan vrijdag morgen vroeg eerst nog even bloedprikken voor de FSH en LH en dan meteen daarna de eerste Decapeptyl prik zetten. Meteen nemen we nog allerlei regelzaken door. Afspraak voor de eerste echo. Afspraak over de recepten die naar de apotheek gefaxt zullen worden enzovoort.
Als ik opgehangen heb, heb ik de behoefte om het eerst allemaal op een rijtje te gaan zetten. Ik ga alle dingen in de agenda zetten en probeer helder te krijgen hoe het dan in het gunstigste geval allemaal zal gaan verlopen.
Als ik zo bezig ben belt GK. Hij had gezien dat ik onze digitale agenda aan het invullen was en wilde even weten hoe het telefoontje was afgelopen. Terecht...hij heeft ook recht om het te weten. Achteraf schaam ik me wel een beetje dat ik daar zelf niet eerder aan had gedacht. Ik was gewoon zo zelf met het alles bezig, terwijl ik dat met hem moet delen. Ik ben niet alleen en hoef het ook niet alleen te doen.
Nadat ik alles in de agenda had gezet, ben ik de rest van de dag bezig gegaan met mijn huiswerk voor de cursus CB-er, waarvoor ik weer even heel veel werk heb liggen, waar ik eigenlijk ook niet echt heel veel puf en zin voor heb. Toch is het me gelukt. Eind van de dag weer allerlei stukken op de mail gezet, voor mijn begeleidsters.

's avonds hebben GK en ik nog wat woorden na het eten...de spanning wordt even te veel. Ik zie er als een berg tegen op om meteen weer door te gaan, maar wil het ook wel, want anders weet ik ook niet wanneer. Na onze vakantie moet ik meteen stage gaan lopen en die combinatie zie ik ook niet zitten. Maar waar doe je goed aan. Ik wentel me nog steeds, zeker in het bijzijn van GK in de deken van zelfmedelijden. Daardoor ben ik ook niet eerlijk naar hem. Doe ik onterechte verwijten. Ik laat hem niet toe terwijl hij zo zijn best doet. Op een gegeven moment...gelukkig...valt die deken toch af en kan ik hem toe laten. We zijn weer bij elkaar.
Met een verlicht hart, maar nog wel erg moe gaan we die avond ieder onze eigen weg. GK naar groeigroep en ik naar de vrouwen bidgroep bij een vriendin. Ik zie er best tegen op. Het is pas mijn tweede keer en er is grote kans dat er nu andere vrouwen zijn dan de vorige keer, dus dan moet je weer kennis gaan maken.
Ik heb me zorgen om NIETS gemaakt. Het was een geweldige avond...vooral toen ik God Zijn werk liet doen. God de Trooster...was er een beter thema voor deze avond te bedenken? De rijkdom van het delen met elkaar en bidden voor elkaar wordt weer volkomen bewezen. Bemoedigd en gezegend ga ik naar huis. Deze avond heeft mij ook weer geleerd toe te geven dat ik echt graag een kindje wil. JA ik verlang heel erg naar een kindje van ons twee. Een kindje waarvoor wij van God de verantwoordelijkheid krijgen om het op te voeden.
GK en ik hebben het er samen nog even over... We durven het bijna niet meer uit te spreken, toe te geven, er voor uit te komen...we proberen onszelf te beschermen...maar oh wat verlangen we eigenlijk onwijs naar een kindje en zouden we zo graag in de toekomst met ons gezinnetje op de fiets stappen en door Nederland gaan trekken en camperen...wat zou ik onwijs graag een geweldig leuke kinderkamer inrichten en liedjes zingen met de gitaar voor hem of haar.
Dank u Vader dat U mijn hart weer open heeft gemaakt voor dit verlangen...maar Heer het doet ook pijn. Maar U bent onze Trooster.

Vrijdag 14 maart 2008
Vanmorgen vroeg bloed gaan prikken voor de FSH en LH en daarna gestart met de decapeptyl. Goed verlopen. Daarna op mijn gemak naar het werk gegaan en daar een redelijk rustige dag gehad. We komen weer een beetje op de rail.
Aan het eind van de middag bereikt ons echter het verdrietige nieuws dat de ernstig zieke man van onze collega is overleden.
Drie overlijdens berichten in een week...wat veel, wat heftig...

Maar Heer U bent onze Trooster.
Dank u Vader...
-dat u dat voor ons wilt zijn
-dat U ons steeds weer aanraakt met bemoedigingen uit onverwachte hoek soms.
-dat we toch de stap konden en mochten zetten om door te gaan met een volgende IVF poging
-dat onze vakantie naar Rodos door de vliegmaatschappij met een dagje is verlengd
-dat ik weer mag voelen en toegeven dat ik heel graag een kindje wil
-dat de vrouwen van de gebedsgroep voor ons hebben gebeden
-dat u mij deze gebedsgroep hebt gegeven
-dat de zon vandaag weer scheen, als teken van hoop na veel regen en harde storm de afgelopen week.
-dat psalm 1:3 daar ook zo duidelijk van spreekt. Dat onze boom mag wortelen in U.
-dat mijn deken van zelfmedelijden weer is weggerukt.
-dat GK mijn maatje is...Het antwoord op mijn gebeden...
-dat we de laatste tijd weer zo mogen groeien in U door de Meerkerk en door de doop...
Dank U voor ALLES en nog Veel Meer.

2008 - Jan t/m feb

2007

Januari
05 -> bloed prikken in Leiderdorp
13 -> ongesteld geworden
22 -> Echo maken
24 -> 19.30u prik laten zetten in Leiderdorp (pregnyl)
26 -> 9.00u Zaad brengen in Leiderdorp
-> 11.00u IUI in Alphen

Februari
9 t/m 16 -> Ikke ziek thuis

Maart
01 -> recept ophalen bij de apotheek
13 t/m 23 -> Puregon spuiten. Dit is de eerste keer dat we moeten spuiten ipv hormonen slikken, Erg spannend wel in het begin.
15 Tussendoor ook nog even op controle bij mijn Dr. in Daniel den Hoed met het oog op de Hodgkin, maar gelukkig gaat dat allemaal goed.
19 -> eerst het ziekenhuis gebeld voor hoe laat ik terecht kon voor een echo. Dat kon al snel dus daar die morgen heen.
22 -> 11.40u weer een afspraak voor een echo...kijken hoe de stand nu is. Het eitje is groot genoeg dus we maken afspraken over het vervolg.
24 -> 20.00u Pregnyl prik halen
26 -> 10.30u Zaad naar laboratorium
-> 12.00u IUI (nr 4)
En dan maar weer afwachten.

April
8 -> eerste Paasdag, toch weer ongesteld
10 -> op de derde dag, het ziekenhuis gebeld en toch maar meteen weer begonnen met nog een poging. Dus puregon prikken maar weer. We weten nu hoe het gaat.
18 -> 13.50 Echo,daarna door naar Groot-Ammers. Mijn zus is jarig.
20 -> 10.30 zaad inleveren bij het Laboratorium
-> 12 IUI (nr 5)
En maar weer afwachten, maar nu zal het toch wel een keer?

Mei
2 -> Trouwdag vrienden, wij ceremonimeesteren
4 -> Ik voel en weet gewoon al weer dat het mis is. Echt even een zware dag vandaag. Gelukkig is God daar en weet Hij dat ik afleiding nodig heb. Vandaag wordt ik dan ook gebeld door mijn leidinggevende, met de vraag of ik tijdelijk onze coordinerend begeleider wil gaan ondersteunen door 2 dagen per week op kantoor te gaan werken, met evt in de toekomst zelfs de mogelijkheid om tweede coordinerend te worden. Aanvankelijk voel ik me zeer vereerd en voel ik het als leiding van boven, maar het maakt me tegelijkertijd ook wel onzeker en er komen allerlei vragen omhoog. Ga ik nu kiezen voor carrière ipv moederschap? Toch grijp ik de kans, stort ik me er maar gewoon in en zal ik wel zien hoe God mijn wegen leidt.
Wat betreft het ziekenhuis hebben we het allebei even helemaal gehad en we besluiten een flinke pauze in te gaan lassen. We hebben nog 1 IUI poging te gaan, maar nu zien we het nut er even helemaal niet meer van. Eerst maar eens verder richten op elkaar, op leuke dingen doen, nieuwe uitdagingen op het werk en niet te vergeten onze nieuwe gemeente de Meerkerk. Dat God ons daar wil hebben ervaren we wel duidelijk.
9 -> We gaan voor het eerst kennismaken met de kringleiders van onze evt. eigen kring. We maken kennis en delen ook iets over onze strijd rondom kinderwens. Heel bijzonder is te merken dat in deze kring van 6 jonge stellen, wij niet de enige zijn die deze strijd kennen. Het is nog erg nieuw en spannend, maar we hebben er vertrouwen in. Het gaat goed komen met deze kring. God geeft ons deze plek om te groeien.
25 t/m 28 -> Samen met twee vrienden gaan we daar de Pinksterconferentie van Opwekking. Op zaterdagavond tijdens de gebedsgenezingsdienst besluit ik naar voren te gaan en voor mij, voor ons te laten bidden. Een bijzonder moment, maar ook heel spannend. Want als iemand dan voor genezing van je lichaam bid en hij zijn vertrouwen daarover uitspreekt, dan komt ook wel de vraag, bij ons in elk geval, wat nu. Hoe ga je hier nu verder mee om? Moeten we het nu gewoon afwachten en zal God ons op de gewone natuurlijke weg zegenen of mogen we misschien later toch ook nog weer gebruik maken van ziekenhuis middelen? Ik besluit deze vragen los te laten en maar te zien hoe het zal lopen. Tegen onze vrienden spreek ik echter in geloof uit dat GK en ik volgend jaar met zijn drieen mee naar Opwekking zullen gaan. Ik wil het geloven en dus doe ik deze geloofsstap. Geweldig om te merken hoe onze vrienden hierop reageren. Dat bemoedigt.
31 -> Vandaag gebeld om een afspraak voor een CT te maken. Longfoto's en CT's voor de Hodgkin controles, hebben een tijd niet gekund, omdat er dan toch steeds een kans van zwangerschap was, maar nu ga ik die eerst maar weer een keer plannen. Toch ook wel fijn om weer eens zwart op wit te krijgen dat het wat dat betreft echt goed met me gaat.
Verder ben ik inmiddels druk met het maken van een persoonlijk assessment omdat ik wil gaan proberen de opleiding tot coordinerend begeleider te gaan doen. Wat een spanningsvolle klus is dat zeg. Je moet zo naar jezelf kijken en bovendien blijft in mijn gedachten de vraag spelen of carrière en kinderwens wel samen kunnen gaan.

Juni
4 -> Vandaag de CT scan in de Daniel den Hoed kliniek in Rotterdam.
7 -> Het spannende Groepsassesment voor de opleiding tot coordinerend begeleider in Hoofddorp. Daarna meteen naar huis, waar mijn vriendinnen al op mij wachten. We gaan stappen in Haarlem en blijven daar ook een nachtje in een B&B slapen.
21 -> Omdat het toch blijft kriebelen, hebben we een gesprek aangevraagd bij een gynaecoloog. We, of misschien ik vooral, willen weten of een 6e IUI nog zin heeft, of dat we ook meteen naar IVF door zouden mogen. Hij verteld dat we sowieso voor IVF mogen kiezen nu, maar dat dat ook nog wel heel wat van je vraagt. Hij verteld in grote lijnen hoe dat in zijn werk gaat en eerlijk gezegd schrikken we daar nog wel van terug. Het lijkt ook allemaal zo kunstmatig en nou ja er komen veel vragen omhoog. Wat betreft IUI, zit er wat betreft het ziekenhuis geen limiet van 6 aan. Vanuit hen zou het vaker mogen, maar je moet daar ook nog wel vertrouwen in hebben. We gaan naar huis me veel nieuwe info en gaan er eerst nog maar eens rustig over nadenken.

Juli
11 -> Vandaag heb ik sollicitatiegesprek gehad voor de functie 2e coordinerend begeleider. Ik heb lang getwijfeld of ik wel moest solliciteren, maar heb de kans toch maar genomen, hoewel ik me er niet echt zeker van voelde. Aan het eind van de dag kreeg ik via mijn leidinggevende meteen te horen dat ik het niet was geworden, maar de andere kandidaat ook niet. Wat mij betreft raadden ze me aan om eerst rustig de cursus te gaan doen en mezelf te ontwikkelen in mijn (on)zekerheid. Nou ik moet zeggen dat het een opluchting voor me was. Ik ben altijd zo blij als God door de keus van anderen mij de weg wijst en dat ik dan in mezelf ook meteen ervaar...Ja dit is GOED. Ik haal opgelucht adem.
13-15 -> Mijn neefjes komen logeren. Gezellig.
21 -> We vertrekken op fietsvakantie door Nederland. GK op zijn nieuwe fiets en ik met mijn nieuwe verstelbare stuur...we zijn er helemaal klaar voor.

Augustus
9 -> We zijn weer thuis
10 -> We reizen af naar Friesland, naar het ziekenhuis van Leeuwarden om daar ons nieuwe kleine neefje te bewonderen. Net een paar dagen uit de couveuse krijgt GK als lid van de familie de primeur om hem vast te houden.
23 -> Een client van mijn groep, is overleden en wordt vandaag gecremeerd. We hebben een mooie afscheidsbijeenkomst met zijn allen.

September

2006 - De eerste acties

Maart
03 -> 8.30u afspraak bij de huisarts voor het eerste zaadonderzoek
16 -> 11.00u eerste afspraak bij de gynaecoloog
20 -> 8.00u bloedprikken

April
06 -> 9.00u gynaecoloog

Mei
04 -> 11.30u gynaecoloog, dagbehandeling
11 -> 9.00u Anestesie gesprek in Alphen
18 -> 12.00u gynaecoloog bellen
31 -> 14.30u Ziekenhuis bellen

Juni
01 -> 10.30u Kijkoperatie
04 -> Dagje naar Opwekking
15 -> 14.30u naar huisarts
24 t/m 29 -> eisprongweek

Juli
06 -> 10.30u gynaecoloog
12 -> ongesteld geworden

Augustus
03 -> 9.00u Thorax foto en bloedprikken
10.00u Daniel den Hoed opcontrole
28 -> Laboratorium weer open

September
05 -> ongesteld geworden
07 -> 8.00u Clomid innemen
08 -> 8.00u Clomid innemen
09 -> 8.00u Clomid innemen
10 -> 8.00u Clomid innemen
11 -> 8.00u Clomid innemen
14 -> 12.20u Echo
17 -> 19.00u injectie laten zetten op afdB4 (pregnyl)
19 -> 9.00u Sperma afleveren
-> 10.20u IUI

30 sept t/m 20 okt -> Camper vakantie Amerika

Oktober
02 -> Ongesteld geworden (wat een nacht in Yosemite Park...De beer was letterlijk en figuurlijk los :-))
30 -> Ongesteld geworden. Om 9.30u ziekenhuis gebeld.

November
01 -> Clomid pil innemen
02 -> Clomid pil innemen
03 -> Clomid pil innemen
04 -> Clomid pil innemen
05 -> Clomid pil innemen
09 -> 15.30u gynaecoloog
10 -> 15.00u Sperma op lab afleveren
-> 16.00/16.30u Inseminatie
25 -> ongesteld geworden

December
04 -> 9.00u ziekenhuis bellen
-> 10.00u Echo in het ziekenhuis
06 -> 16.00u Echo in het ziekenhuis
15 -> 12.30u Vandaag hormonen laten testen - bloedprikken
16 -> ongesteld geworden
18 -> Clomid slikken
19 -> Clomid slikken
20 -> Clomid slikken
21 -> Clomid slikken
22 -> Clomid slikken

2004 en 2005 Hoe het allemaal begon

20-02-2004 getrouwd

van .... tot .... 2004 op verlate huwelijksreis naar Peru geweest.

Gestopt met de pil

Leuk spannend, afwachten maar.

Naar de just-married conferentie geweest en daar het boek Liefde voor Twee gekocht.